Frúin - 01.01.1963, Blaðsíða 26

ÁÐUR EIM TJALDIÐ FELLU
Orðaskiptin voru ágœt, leikurinn var að
taka á sig mynd — ekki leikurinn á svið-
inu, heldur sá, sem fór fram að tjaldabaki
Pearl S. Buck.
að fer þá vel um þig svona? sagði
móðursystir hennar.
— Já, svaraði Melissa. — Mér líð-
ur ágætlega.
En Mary dokaði samt enn við
nokkra hríð. Hún var litlu meira en
ung stúlka sjálf, en í umhyggju sinni
fyrir telpunni virtist hún talsvert
eldri. — Ég mundi vera um kyrrt
hjá þér, ef ég gæti.
— Það er óþarfi. Þetta er heldur
ekki fyrsta hlutverkið mitt.
Mary laut ofan að henni og kyssti
hana. — Ég veit, að þú kannt hlut-
verkið.
— Þetta eru svo léttar setningar,
og svo er leikstjórinn svo góður við
mig.
— Þetta er fyrsta Broadway-leik-
ritið hans. Ég vona, að hann takist
vel. Já, ég kem þá og sæki þig
klukkan sjö.
Mary gekk út úr dimmum salnum
og Melissa hagræddi sér á bekkn-
um. Hún var tíu ára og lítil eftir
aldri. Hár hennar var brúnt á lit, en
hlutverkið krafðist ljósra lokka, svo
að Mary hafði þess vegna litað hár
hennar, svo að Melissu fannst þegar,
að hún væri telpan í leikritinu, litla
álfamærin Melody. Hún hafði verið
fljót að læra setningarnar sínar:
„Ertu ástfangin, mamma? Er það
þess vegna sem þú ert svona glöð?“
„Nei, Melody, ég er ekki ástfang-
in, og það er þess vegna sem ég er
svona glöð.“
„En ég hélt, að ástin gerði fólk
svo glatt.“
„Mig gerir hún aðeins dapra.“
Melissa mundi ekki eftir móður
sinni, og Mary móðursystir hennar
vildi aldrei tala um hana. Faðir
Melissu hafði andast fyrir skömmu,
og hún minntist hans sem hávaxins,
glæsilegs manns, sem var alveg eins
og leikstjórinn — með dökk augu,
dökkt hár og hljómfagra rödd.
Leikstjórinn gekk um, setti krítar-
merki á leiksviðið og talaði við að-
stoðarmann sinn. Sviðið var autt
og nakið undir miskunnarlausum
vinnuljósum, en þar sem Melissa sat
breiddi myrkrið sig yfir tómar
bekkjaraðir og alveg undir hvolf-
þakið. Á síðasta ári hafði hún leikið
í sama leikhúsi, og þá hafði hún ver-
ið hrædd um, að einhver þessara
voldugu ljósakróna gæti dottið nið-
ur og orðið henni að bana. En á síð-
asta ári hafði hún verið aðeins níu
ára og óendanlega miklu yngri en
hún var nú orðin. Hún leit upp, og
þegar hún sá, að hún sat undir mið-
krónunni í loftinu, flutti hún sig
fram á þriðja bekk.
Leikstjórinn sneri sér við. — Sæl,
litli fugl, sagði hann í kveðjuskyni.
— Góðan dag, herra Kean, svar-
aði hún.
Hann hélt síðan þegjandi áfram
vinnu sinni, og allt í einu fannst
henni, að hún væri svo ósköp yfir-
gefin. Loks hafði hann þó lokið þessu,
strauk rykið af höndunum á sér,
stökk ofan af sviðinu og settist við
hlið hennar.
— Veiztu, að þú ert alveg hríf-
andi? sagði hann.
— Ég þakka, svaraði hún kotrosk-
in og hló við. — Þér eruð líka mjög
góður. Eigið þér börn, herra Kean?
— Ekki enn — ég er ekki einu
sinni kvæntur.
— Er það ekki? sagði hún von-
svikin. Ef þér hefðuð átt barn, hefði
það kannske getað komið og horft á
æfingarnar, og þá hefðum við getað
leikið okkur — vitanlega ósköp hljóð-
lega.
Hann hló. — Þú ert sannarlega
kotroskin.
— Eigið þér við, að ég hæfi ekki
í hlutverkið?
— Nei, því að þú ert alveg tilval-
in í það. Þú varst stórkostlega góð í
gær. Þú ert alveg rétta telpan í þetta
hlutverk. Er það móðir þín, sem
fylgir þér hingað og sækir þig?
— Nei, það er Mary móðursystir.
Mamma fluttist eitthvað burt, þegar
ég var lítið barn.
26