Frúin - 01.01.1963, Blaðsíða 46

Dag nokkurn var Milla alein lieima. Sigga var farin í göngutúr,
ásamt mömmu sinni og pabba. Mamma Millu var beldur ekki lieima,
bún var í heimsókn hjá nágrannakettinum. Systkini Millu voru öll flutt
að heiman, svo að hún var ein lieima. Malla og Mellý voru ráðnar hús-
kettir hjá fiskkaupmanninum, svo að þær voru á grænni grein. Mulla
var eftirlætisköttur lijá móðursystur Siggu og Molla var lúxusköttur
hjá föðursystur hennar.
Þegar maður er lúxusköttur, þá má maður ekki gera nokkurn
skapaðan hlut, livorki veiða mýs eða fugla, heldur liggja á kodda all-
an daginn, á milli þess, sem maður labhar fram í eldhús og lætur
vinnukonuna gefa sér rjóma, sem ekki má vera alltof þykkur, því að
þá getur hann sezt í veiðikampana og það má ekki, þegar maður er
lúxusköttur.
Milla var sem sagt alein heima. Allt i einu hringdi síminn og fyrst
enginn annar var til þess að svara, þá stökk Milla upp á borð, velti
lieyrnartólinu af og sagði: mja-á i talrörið. Siðan flýtti hún sér að
lieyrnartækinu og lilustaði.
— Góðan dag, þetta er Jón, sagði rödd í heyrnartækinu. — Hvern
tala ég við?
Milla vissi vel liver Jón var. Það var leiðinlegur maður, ekki af þvi
að liann liéti Jón, þvert á móti, það liétu margir góðir menn. Og máski
var þessi Jón lieldur ekki slæmur í raun og veru, en liann vildi selja
pahba Siggu hund og því var Milla ekki hrifin af. Hvað liöfðu þau
að gera við hund, þegar þau höfðu Millu? Mannna og pabbi Siggu
höfðu heldur alls ekki hugsað sér að fá liund, en Jón var alltaf að
suða í þeim að fá liundinn, sagði að það væri nauðsynlegt þegar þau
hyggju svona afsíðis. Það þýddi ekki neitt þó að mannna og pabbi
Siggu væru alltaf að segja nei, því að Jón sagði alltaf jú. Jón lifði
nefnilega á þvi að selja liunda. Millu fannst óviðkunnanlegt af Jóni
að vera að selja hundahörnin sín, þó að hún sjálf gæti ekki liðið hunda.
Ekki liöfðu systkini hennar verið seld. Þeim hafði bara verið hoðið
að koma og húa hjá frænkum Siggu og fiskkaupmanninum og mamma
þeirra gat ekki hafnað þvi ágæta boði, það var líka allt annað. Jón
var alltaf að spyrja i símanum, liver þetta væri, svo að Milla sagði:
Mús-kis. —
— Ha-ha, liló röddin i símanum, það er þó nokkuð að segja við
hundatemjara, liaha. En þér vitið sem sé við hvern þér talið!
Það vissi Milla mætavel, en til að láta i ljós andúð sína á Jóni sagði
hún — Öf! Hvað segið þér? lirópaði röddin og það var auðheyrt að
Jón var orðinn reiður. — Segið þér öf við mig? Haldið þér að ég sé
svín? Auðvitað er ég svartur undir nöglunum en það er hara af því
46
FRÚIN