Frúin - 01.01.1963, Blaðsíða 10

Sara Bernhardt sem Þeodora.
hrygg. Hún var orðin sjö ára, þeg-
ar hún var aftur orðin rólfær, en
kunni hvorki að lesa né skrifa. Móð-
ir hennar afréð að senda hana í
heimavistarskóla. Það var tilvalin að-
ferð til að losna við hana aftur.
Þegar Sara var leidd fyrir skóla-
stjórann, var hún of feimin til að
mæla orð.
„Mjög heimskt barn, eins og þér
sjáið,“ sagði Rósína móðursystir
hennar til skýringar við skólastjór-
ann.
„Ekki veit ég, hvaðan hún hefur
heimskuna,“ bætti móðir hennar við
og stundi. „Ég er viss um, að hún
hefur hana ekki frá mér.“
En kennari í skólanum sagði vin-
samlega: „Hún hefur augun yðar,
frú. Þau eru svo gáfuleg!“
Við svo búið kysstu systurnar telp-
una, eins og sjálfsagt þótti, og óku
síðan leiðar sinnar. Julie fór heim til
að ala annað barn.
Hvað væri hægt að gera við þenna
einkennilega umkomuleysingja? Söru
hafði tæpast verið komið fyrir í skól-
anum, þegar Julie bárust fréttir um
það, að telpan fengi stundum óskap-
lega reiðiköst, svo að hún væri með
sótthita dögum saman á eftir. Julie
hleypti brúnum milli þess sem hún
kyssti nýjasta elskhugann sinn. Svo
tók hún Söru úr skólanum og kom
henni fyrir í klaustri. Þar mundi
hún ekki þora að láta illa.
í tvö ár virtist allt ganga að ósk-
um. Og þó — „Vitið þér, herra her-
togi,“ sagði Julie við friðil sinn,
„telpan er alltaf í æsing eða reiði-
ham út af einhverju. Ef það er ekki
út af einhverju illu, þá er það vegna
einhvers góðs. Hún hefur orðið of-
stækisfull í trúmálum æ síðan hún
var fermd til kaþólsku kirkjunnar.
Hana langar til að verða nunna.“
Hertoginn af Morny og allir aðrir,
sem Julie umgekkst, ráku upp skelli-
hlátur.
En Sara var ekki þannig, að hún
gæti orðið nunna. Þrívegis áður en
hún varð 15 ára var hún látin fara
úr klaustrinu um tíma vegna aga-
brota. Einu sinni hafði hún fallið í
ómegin við skólaathöfn og látizt vera
dáin, þar til abbadísin var alveg orð-
in viti sínu fjær af hræðslu. Þá lauk
hún upp augunum. Þetta hafði allt
verið brella. Hún vildi aldrei fara
að settum reglum, og frístundum
sínum varði hún til að lesa forboðn-
ar bækur og eta brjóstsykur, sem
klausturvörðurinn smyglaði til henn-
ar.
Kvöld nokkurt var hún foringi
sex stúlkna, sem létu sig síga niður
úr glugga í klaustrinu á kaðli, sem
gerður var úr rekkjulíni, og klifu
þær yfir vegginn umhverfis klaust-
urlóðina. Um hádegi næsta dag fund-
ust þær, þar sem þær voru að henda
grjóti í hesta lífvarðar konungs.
stjórnin var farin að búast við öllu
hinu ólíklegasta af henni. Einu sinni
var komið að henni, þar sem hún var
að dufla við ungan riddara, sem
fleygt hafði fjaðraskúfnum af hjálmi
sínum yfir klausturvegginn. Öðru
sinni reyndu nunnurnar að stöðva
hana, en henni tókst samt að klífa
yfir klausturvegginn í náttkjól ein-
um saman og leyndist í kulda og
náttmyrkri, unz hún var næstum dá-
in af kulda. En þá var mælirinn full-
ur. Þegar hún vaknaði af sótthitan-
um og hafði náð sér til fullnustu aft-
ur, var henni sagt að fara úr klaustr-
inu fyrir fullt og allt.
Hvað á að gera við þessa fimmtán
ára stúlku, sem er orðin alger vill-
ingur? „Hún er mögur og veikluleg,
og hún þjáist af ofsalegum hósta, svo
að hún skelfur og nötrar eins og hún
sé með krampa. Dökkir baugar eru
undir augum hennar til merkis um,
að henni hafi ekki tekizt að sigrast
á blóðleysi sínu.“ Já, en þetta blóð-
leysi, þetta gagnsæi húðarinnar, býr
það ekki yfir sérkennilegum töfrum?
„Fölvi hennar bregður yfir hana sér-
kennilegri fegurð, sem fjörgast af ó-
venjulegum svipbrigðum augna henn-
ar, þegar hún talar. Svipur hennar
sýnir öll skapbrigði hennar, og þau
eru mörg og margvísleg.“
En hún veit ekki, hvað hún á að
gera af sér — hver á framtíð henn-
ar að verða? Hún hefur gaman af að
mála og hefur hæfileika í þá átt, en
það er ekki starf handa konu. Faðir
hennar, sem orðinn er efnaður lög-
fræðingur, hefur ánafnað henni tals-
vert fé, sem hún á að fá þegar hún
verður 21 árs gömul — ef hún gift-
ist. En Söru langar ekki til að gift-
ast. Biðill biður um hönd hennar, en
hún hafnar honum. Annar ber upp
bónorð við hana, en hún skvettir úr
kampavínsglasi framan í hann. Greifi
býður henni lendur sínar og nafn,
og hún rekur honum löðrung.
Efnt er til fjölskylduráðstefnu, og
þegar henni er lokið, er kallað á
Söru. „Barnið mitt,“ segir hertoginn
af Morny, „við vitum ekki okkar
rjúkandi ráð. Við ætlum að senda
þig í leikskóla. Ef til vill gefst þér
tækifæri á leiksviðinu.“
Sara skiptir litum af reiði. „Ég vil
ekki verða leikkona!“ hrópar hún.
„Hlustið á hana, hún vill ekki
verða leikkona!“ segir móðir hennar
hæðnislega. Eins og það skipti máli,
hvað hún vildi! „Ég segi þér, að ég
mun ekki eyða nokkrum eyri á þig,
10
FRÚIN