Stígandi - 01.01.1944, Síða 7

STÍGANDI
LEITAÐ AÐ LEIÐUM
5
lítið að vinna saman að því, sem þeir auðveldlega geta komið sér
sarnan um.
Sennilega munu nú níu af hverjum tíu lesendum þessa greinar-
stúfs hnusa við og spyrja: Er manntetrið andlegur krypplingur?
Flokkarnir bindist samtökum um að vinna drengilega að þeim
málum, sem þeir geta orðið sammála um, en sæki hin og verji
með drengilegum vopnum? Hvers vegna verður þú svo forviða,
lesandi góður? Af pvi, að i meðvitund meginhluta pjóðarinnar er
drengskapur og pólitík ósamrýmanleg hugtök.
Sú skoðun ryður sér meir og meir til rúms, að það sé mann-
skemmandi að fást við pólitík. Takið eftir því: það sé mann-
skemmandi að fást við stjórnmál og félagsmál, þessi mál, sem —
ef allt væri með felldu — eru höfuðlyftistengur mannlegs þroska.
Sú skoðun virðist ríkjandi meðal þeirra, sem við stjórnmál fást
hér á landi nú, að meginhluti háttvirtra kjósenda sé heimskingjar
og andlega volaðir aumingjar, en illfúsir í þokkabót. Til þess að
ná valdaaðstöðu verði þeir að reka atkvæðaveiðar; þessum veiðum
verði að haga svo, að sem beztur árangur náist, sem flestir bíti á:
þ. e. þeir miða áróður sinn og málarekstur við heimskuna og ill-
girnina, beita blekkingunum og aurkastinu. Þessi pólitík er
mannskemmandi, það er rétt, og af henni hlýtur rökrétt tvennt
að leiða: Htm forheimskar almenning, og hún forheimskar pá, er
ganga erinda hennar. Það er skammt í land, stjórnmálamenn
góðir, að álykta: Heimskingjarnir kjósa lieimskingja á þing. Því
heyrist nú líka víða fleygt manna á milli, að liáttvirt Alþingi Is-
lendinga, þar sem beztu og vitrustu menn þjóðarinnar ættu að
skipa sæti, sé orðin samkunda æfintýramanna og ábyrgðarlausra
loddara og kjaftaskúma.
Enginn, sem nokkuð þekkir til aljDÍngismannanna íslenzku og
vill hlutdrægnislaust litast urn bekki í þingsölunum, mun neita
því, að þar sé margt mætra manna. Og þó er fyrmefnd skoðun
á nokkrum rökum reist. Rökrœðum um pjóðmál er oft og einatt
snúið í deilur og skammir um persónur*) og i prátafl milli flokka.
Flokkarnir, sem upphaflega voru hugsaðir sem sóknarlið kjósend-
anna til að vinna að framgangi mála, eru orðnir að valdi, sem leit-
ast við að tjóðra þingmenn og kjósendur á klafa sinn og beitir eins
*) Jón getur ekki haft á réttu að standa, þvi að langafi hans lenti í fjárdráps-
máli. Pétur getur ekki fylgt einhverju máli af alhug, þar eð föðurbróðir hans hefir
orðið gjaldþrota kannske fyrir tuttugu árum. — Að ekki séu nú talin svo rökvis orð
sem mútuþegi, eiðrofi, lygari o. þ. 1., sem andstæðingi er vikið.