Stígandi - 01.01.1944, Page 29

STÍGANDI
HÁSKÓLANÁM í ENGLANDI
27
Þá er að lýsa nokkuð daglegu líti stúdentanna fyrir utan náms-
tímana.
Margt var um kvenstúdenta, og bjuggu allar utanbæjarstúlkur
í heimavistum hingað og þangað um bæinn undir strangri um-
sjón gamalla piparmeyja. Þær máttu þó bjóða kunningjum sín-
um til tedrykkju, og öðru hverju héldu þær dansleiki og buðu
piltum. Sendu þær þá boðskort, er gestir afhentu við innganginn,
en þernur tilkynntu nöfn gestanna, er var veitt móttaka við salar-
dyr af hinum aldurhnignu gæzlukonum ungmeyjanna. Ungfrúin
tók svo við sínum yngissveini, kynnti hann fyrir kunningjakon-
um sínum og aðstoðaði hann við að fylla út danskort hans. Voru
dansarnir oftast um 12 og tveir þeirra þrískiptir. Bar gestinum
að dansa fyrsta og síðasta dans við sína dömu, auk síðasta dans
fyrir kvöldverð, en auðvitað urðu dansamir oftast fleiri. Heldur
tóku gömlu konurnar að líta hornauga til manna, ef þeir döns-
uðu við sömu stúlkuna allt kvöldið, enda gat þá verið alvara á
ferðum. Á milli dansanna sátu menn og spjölluðu við dömurnar
eða fengu sér kaffisopa og aðrar hressingar. Fóru því dansar
þessir skipulega fram og voru skemmtilegir. Þegar dansleik var
lokið, lék hljómsveitin „God Save the King“, en síðan stigu menn
upp á stóla og hófu upp heróp háskólans (the University Cry).
Kumati, Kumati, Ka Ora, Ka Ora, etc., sem er fengið að láni frá
frumbyggjum Nýja-Sjálands. Allir háskóladansleikir enduðu á
hrópi þessu.
Hér mætti geta þess, að aldrei sást vín á nokkrum manni á þess-
um dansleikjum eða yfirleitt á almannafæri. Þykir það meðal
háskéjlastúdenta sem annars staðar vera hin mesta ósvinna og
brjóta freklega í bága við almennt velsæmi. Myndi ensku stiilk-
unum þykja sér að því lítill sómi, að stíga dans við mann, er gert
hefði sig sekan í slíku athæfi.
Piltarnir búa í stærsta og fallegasta stúdentagarðinum, „Devon-
shire Hall“, er rúmar um 140 stúdenta, og voru rnargir útlend-
ingar þar þau ár, sem ég stundaði nám í Leeds. Dvalarkostnaður
var 64 sterlingspund fyrir þær 32 vikur, er háskólinn starfar, og
er þar talið fæði og húsnæði, sem hvort tveggja var í bezta lagi.
Umhverfið var fallegt og félagslífið skemmtilegt, en næði var
þarna samt gott til námsiðkana. Auðvitað var frjálsræði minna,
en kostirnir við að vera þarna í heimavist voru langtum fleiri
en gallarnir. Vildi ég ráða íslenzkum stúdentum að dvelja þarna,
en um það þarf að sækja fyrirfram.