Stígandi - 01.01.1944, Side 47

STÍGANDI
INDRIÐI ÞÓRKELSSON Á FJALLI
45
Á grundum, í þvermó, á grjótinu hér
eg gengið hef bernskunnar ilskó af mér.
Og hérna í fyrstu þá ljósdís eg leit,
er lagði mig ungan á brjóstin sín heit.
Og allt það, sem mest hefir glatt mig og grætt,
og grafið mig, hafið mig, skemmt mig og bætt,
eg naut þess, eg þoldi það, þáði það hér,
og því ertu, dalur, svo hjartfólginn mér.
Með nýbýlin fornu og frá því í ár,
með fársjúka drauma og heilbrigðar þrár,
með sögunnar ímynd og svip þinn í dag,
þú, sveit, ert mér þvílíkt sem hljómum er lag.
Það er auðfundið, að þegar þessar vísur eru ortar, hefir höf-
undur þeirra verið farinn að finna meira til erfiðleika þeirra, er
lífinu fylgdu, en er hann kvað vísurnar, er ég hafði yfir áðan. En
þó er undirspilið enn hið sama, trúin og ástin á því lífi, sem um-
hverfis er og liann nýtur með sveitungum sínum, og það orkar
jafnvel meira á okkur af því, að það hljómar svo skært þrátt fyrir
allt, sama undirspilið og enn er í síðustu orðum hans: Ég bið að
heilsa, heilsa öllum.
Svo hleyp ég yfir margt og minnist þess, er ég kom í Ytrafjall
fullorðinn maður. Ég átti erindi við manninn, sem bjó þar, bónd-
ann á Ytrafjalli. Ég hitti hann þar, sem hann var að hlaða vörzlu-
garð úr hraungrjóti. Ég veitti því mesta athygli, hve glaður og
alúðlegur hann gekk að verki, hve hönd hans var hrjúf og hve
miklar rúnir voru ristar í svip hans. Þetta allt, sem sýnist svo
sundurleitt, rann í eina athugun og festist svo í minni, að löngu
síðar varð það kveykurinn í þeirri einu vísu, er ég hefi ort og
mér þykir sjálfum nokkurs um vert:
Af iðju arms eða hugar
frá árroði morguns og langt fram á kvöld
þeirra, sem hjartað er heitast,
er höndin gróf eða köld.