Stígandi - 01.01.1944, Side 51

STÍGANDI INDRIÐI ÞÓRKELSSON Á FJALLI
49
breytilegt og fjarlægt, þetta undarlega mat á því, sem henni er
gefið, og vanmat á úrkostum, sem eru nálægir, en ofmat á úr-
kostum, sem eru fjarlægir, er einhver rnesta hætta hennar nú,
þegar einangrun hennar er rofin eins skyndilega og orðið hefir.
En til að standast þá hættu er ekkert eins mikils virði og það að
hafa átt og eiga rnenn með stólparætur, menn, er standa djúpt
í þjóðlífi okkar, hafa tileinkað sér þær dyggðir, sem okkur eru
raunverulega eiginlegastar, unna meir heimili sínu, jörð sinni og
sveit en sjálfs sín gáfum og viðurkenningu fjarlægra manna.
Þessir menn eru okkur því meira virði, sem þeir hafa meiri hæfi-
leika til að hrífa okkur með persónuleika sínum, bæði af því, hve
miklu það skiptir, hvert hrifning okkar stefnir, og því, að okkur
verður það því ljósara, hvers virði það er, sem þeir hafa valið og
haldið, því meiru sem þeir hafa sleppt. Einmitt af þessum sökum
er hann, sem við kveðjum nú að sinni, okkur hvað mest virði
fyrir þann persónuleika, sem lionurn var af guði gefinn og hann
ávaxtaði sem raun bar vitni. Mér finnst jafnvel, að hann muni
verða okkur enn meira virði í framtíð en nú er, í þeirri baráttu,
er okkar bíður, fyrir þær minningar, er við eigum um hann og
liðinn tíma. Mér finnst það þess vegna ekki vera svo mikil lang-
ferð, sem Iiann hefir lagt í nú, hann muni alltaf verða okkur
nálægur, hans von verði í blænum á vorin, hans vilji og starf í
gróandi lund. Sú trú, sem hann hóf líf sitt með, að hið mannlega
sé guðlegt innst og dýpst, sú trú, er hann hafði fyrst og síðast á
lífinu sem eilífri sókn til aukins þroska, sú ást, er hann bar til
Iands og þjóðar, sú ást, er hann bar til heimilis og sveitar og var
honum heitust og helgust alls, sú djúpa, sterka rót, er hann átti í
lífinu kringum sig, treystir samband hans við okkur, helgað af
síðustu orðum hans og kveðju til okkar allra: £g bið að heilsa,
heilsa öllum.
Nú hefi ég skilað kveðju hans eins og ég er maður til. En þegar
ég vil kveðja hann, verð ég að taka mér í munn orð annars manns:
Þungt er tapið, það er vissa,
þó vil eg kjósa vorri móðir,
að ætíð rnegi hún nrinning kyssa
manna, er voru svona góðir,
og ætíð eigi hún menn að missa
meiri og betri en aðrar þjóðir.
4