Stígandi - 01.07.1944, Síða 40

.198
SAGA ORGELSMIÐSINS
STÍGANDI
orðið, — hann benti niður til sögunarmylnunnar — mig vantar
ennþá .í heila rödd. Ég er tekinn fast að eldast, og drengirnir
mínir eru eins og drengir gerast. Þeir, sem gamlir eru, verða að
síðustu að víkja, — burt skulu þeir! Nú er ég svo einmana, það var
önnur öldin. Ég hefi líka verið ungur; vissulega drakk ég stund-
um, bruggaði jafnvel brennivín og dansaði. Við mennirnir erum
eins og orgel, líf okkar fullt af ósamræmi, einn tónn fellur ekki
við annan, syngur ekki með lengur. Og sjálfur var ég þannig. Ég
heyrði oft föður minn spila á fiðlu, og það endursöng í blóði
mínu þaðan í frá. Og hið daglega líf mitt varð fullt af ósamræmi,
ég drakk og mig dreymdi, þangað til allir töluðu illa um mig og
álösuðu mér. Mig gilti það einu. Ég vildi kalla fram sálma og
söngva úr hinum síþjótandi trjám skógarins og þessu, sem logaði
og brann í eilífiu friðleysi innra hjá mér. Skóginn og sögur hans
vildi ég flytja upp á loftið til mín. Og svo skar ég pípur úr grein-
um lians og risti skinn í belgi um hverja þeirra. Fólkið sagði:
Sjáið þið heimskingjann, sem vanrækir akur sinn, en byggir í
þess stað orgel! Nei, stórbóndi gat ég aldrei orðið, og það gekk
svona og svona með jörðina. Og þó vann ég á akrinum mínum,
þar til svitinn bogaði af mér. En um sumarið var orgelið mitt
fullgjört; ég lagði síðustu hönd á það, þegar gaukarnir hættu að
kalla. Og ég fyllti silfurbikarinn hans föður míns af brennivíni og
setti hann á borðið í herbergi mínu, við hliðina á sálmabókinni.
Það leið að hádegi. Mér fannst vera hátíðisdagur, og þar sem ég
sat og strauk fingrunum eftir nótunum, fylltist hjarta mitt djúpri
gleði, — og ég söng og spilaði einn sálm. Þá var það, sem mér
fannst ég hafa náð mínu æðsta takmarki, og ég sannfærðist um, að
mér mundi einnig auðnast að verða nýtur maður. Fengi ég aðeins
að lilusta í næði á söngvanii úr öllum mínum pípurn, þá mundi ég
verða ungur að nýju og byrja að yrkja jörð mína.
Og ég hugsaði með mér: Allt, sem ég hefi heyrt og séð í skóg-
inum og á vatninu, alla dýrð hinna undursamlegu vornótta, —
alla mína kynlegu löngun, allt mitt friðleysi — hefi ég nú innan
minna veggja. Hér blunda þeir allir þessir djúpu og háu, þessir
angurværu og glöðu tónar og bíða mín. Vankunnátta mín sem
spilara hafði ekkert að segja; ef fingur mínir strukust eftir hljóm-
borðinu, fylltust augu mín tárum. Öll trén í skóginum sungu
undir; löngun mín og einvera var skorin í viðinn, verk hjarta
míns og handa minna! — Heyrðu! Nú syngja þær! Þarna dýpst
niðri er ég sjálfur og sál mín, alvarleg og einmana, en hærra uppi