Skessuhorn - 18.12.2013, Blaðsíða 88

88 MIÐVIKUDAGUR 18. DESEMBER 2013
sagði að við drykkjum ekki bjór,
þannig að við kæmum líka ekki til
með að nýta þessa þjónustu. Bjór-
maðurinn þóttist ekki skilja það en
sagði við Elsu að hann hefði reynd-
ar séð manninn hennar. Hann væri
stór og mikill þannig að það veitti
sjálfsagt ekki af einum kassa yfir
vikuna. Vinnudagurinn var jafnan
langur þessa átján mánuði sem við
vorum þarna. Venjulega vann ég frá
fimm á morgnana til átta á kvöld-
in, þannig að ekki gafst mikill tími
til bjórdrykkju. Bjórkassarnir hlóð-
ust því upp hjá okkur,“ segir Gunn-
ar og er skemmt . Nú fór að stytt-
ast í að þau Elísabet færu heim til
Íslands með litla Bárð Örn. Þau
fóru þó til baka til Vínar til hálfs
árs dvalar til viðbótar. Elsa hafði
hlotið námsstyrk og fékk til af-
nota keramik verkstæði í miðborg
Vínar og á þeim tíma lauk Gunnar
Örn við doktorsritgerðina og varði
hana. Hún fjallaði um áhrif ákveð-
innar vítamínsblöndu á gæði stóð-
hestasæðis.
Gott að ala upp börn
á Hvanneyri
Gunnar Örn og Elísabet komu
heim að nýju til Íslands á haustdög-
um 1978. Honum bauðst starf sem
Héraðsdýralæknir Borgarfjarðar-
sýslu á Hvanneyri til eins árs. Þeim
grunaði ekki þá að það myndi leiða
til framtíðarbúsetu í héraðinu.
Oddur Rúnar Hjartarson, þáver-
andi dýralæknir í Borgarfjarðar-
sýslu með aðsetri á Hvanneyri, var
þá að fara í ársleyfi. Á þessum tíma
voru embætti héraðsdýralækna að-
skilin um Hvítá, annar dýralæknir
var með Mýrasýsluna. Þau Gunn-
ar Örn og Elísabet eignuðust tvö
börn á Hvanneyri, Halldór Örn
1979 og Sólveigu Ragnheiði 1986.
Telur hann einstaka gæfu að fá að
ala upp börn á Hvanneyri, en þar
er umhverfið frjálslegt og hættulít-
ið fyrir börn. Gunnar Örn var ráð-
inn til að gegna starfinu áfram eft-
ir að það var auglýst. Hann var hér-
aðsdýralæknir í Borgafjarðarsýslu í
samfellt 21 ár eða til ársins 1999.
Þá var hann ráðinn héraðsdýra-
læknir fyrir Gullbringu- og Kjósar-
sýslu sem hann gegndi fram á árið
2013. Gunnar Örn var þá kominn á
svokallaða 95 ára reglu og gat hætt
störfum. Síðustu misserin hefur
hann verið sjálfstætt starfandi dýra-
læknir í Borgarfirði, býr enn í dýra-
læknisbústaðnum á Hvanneyri sem
þau Elísabet keyptu 1999.
Elsa, þeir vilja mig ekki
„Ég kom til starfa 1. október 1978
þegar sláturtíðin var komin vel af
stað. Þegar sláturtíðinni lauk seint
í október fór ég að hafa áhyggjur.
Mér fannst grunsamlegt að síminn
hjá mér þagði, það hringdi enginn.
„Elsa, þeir vilja mig ekki,“ sagði ég.
En svo einn daginn hringja tveir,
báðir sauðfjárbændur. Fyrsti bónd-
inn sem ég fór í vitjun til var Jakob
Jónsson á Varmalæk í Bæjarsveit.
Hann bað mig að kíkja á kind hjá
sér í fjárhúsinu. Ég sá strax að það
sem af henni amaði var smá ígerð í
fæti og var hissa á því að hann væri
að fá mig til að kíkja á þetta smáræði
sem hann gæti áreiðanlega ráðið
fram úr sjálfur. Enda kom það í ljós
að hann gerði miklu frekar boð eft-
ir mér vegna þess að honum þótti
forvitnilegt að kynnast nýja dýra-
lækninum sem nam í Vín. Það var
stuttur tími sem við ræddum um
það sem að kindinni amaði. Aftur á
móti áttum við langt spjall um tón-
listarlífið almennt í Vín meðan ég
dvaldi þar, hvort þar hefði ég ekki
oft hlýtt á sinfóníur Beethovens og
óperur Mozarts og Verdis?“
Bændurnir vel upplýstir
og skemmtilegir
Hinn bærinn í Borgarfirðinum sem
Gunnar Örn var boðaður til á þess-
um fyrsta vitjunardegi var að Gils-
bakka á Hvítársíðu hjá Magnúsi
Sigurðssyni bónda. „Það var sama
sagan þegar ég kom í fjárhúsin á
Gilsbakka til Magnúsar bónda að
ég var fljótur að sjá hvað að kind-
inni amaði. „Þetta er fóðureitrun,“
sagði ég. Magnús svaraði að bragði
og sagði að það hefði hann reynd-
ar vitað en sig langaði að vita hvort
að til væru mörg afbrigði af Lister-
íu monocytogenes sem veldur þess-
ari tilteknu eitrun. Í þessari heim-
sókn og með dvöl minni hér varð
mér ljóst hve vel margir borgfirskir
bændur eru upplýstir og menntaðir
á mörgum sviðum. Sömu sögu hafði
ég reyndar ekki að segja af bændun-
um í Bæjaralandi sem ég hafði starf-
að fyrir í eitt og hálft ár þar á undan
og hafði til samanburðar. Ég man
eitt sinn þegar ég kem að Langholti
í Bæjarsveit til Jóns Blöndal fyrr-
verandi oddvita Andakílshrepps, að
þar sem við stóðum í fjósinu spurði
hann mig hvort ég hafi verið í MR.
Jú hann var líka stúdent þaðan og
spurði hvort ég hefði lesið þýsku-
bók eftir Jón Ófeigsson? Ég játti
því. Þá fór hann utanað með kafla
úr einni sögu bókarinnar, sem ég
rétt svo mundi hvað hét.“
Önnur skemmtileg til-
vik úr starfinu
Aðspurður um skemmtileg til-
vik í starfinu, segir Gunnar Örn
þau fjöldamörg. „Sem dæmi var ég
eitt sinn kallaður að bæ til að vana
þrjá fola. Karlinn var harðskeytt-
ur og þannig voru folarnir einnig.
Einn þeirra rauðblesóttur var ljón-
styggur og rammslægur. Gekk okk-
ur ekki vel að handsama hann, enda
bóndinn orðinn gamall og synir-
nir óharðnaðir. Fannst honum þeir
vera í raun hinar mestu liðlesk jur
og lét þá heyra það. Dýralækna-
ræfillinn varð því að svífa á folann,
sem beit og sló. Folinn var deyfður
og felldur með gamla laginu, með
böndum og svæfður með klóróf-
ormi líkt og þá tíðkaðist. Þegar átti
svo að gelda dýrið reyndist folinn
vera hryssa,“ segir Gunnar Örn og
hlær en heldur svo áfram. „Annað
tilvik man ég eftir. Þegar ég kom
á bæ í júgurbólgu tilfelli, þá mætti
bóndinn til dyra gifsaður upp í klof.
Hann hafði lærbrotnað. Ég spurði
hvað hafi komið fyrir. Hann svaraði
treglega, en eftir að ég hafði geng-
ið á hann segist hann hafa kom-
ið undir morgun heim af árshá-
tíð og ákveðið að fara og mjólka
strax, svo hann gæti sofið út. „En
eins og þú veist Gunnar, þá er hún
Huppa fastmjólka og þar sem ég
Foli geltur með gamla laginu hjá þeim bræðrum Gunnari og Ólafi Eiríkssonum á Grjóti.
Söngbræður héldu vortónleika undir berum himni á Álftanesi á Mýrum fyrir nokkru. Ljósm. mm