Skessuhorn - 18.12.2013, Blaðsíða 102

102 MIÐVIKUDAGUR 18. DESEMBER 2013
Erling Antonsson fæddist árið 1965
á Akranesi og ólst þar upp hjá afa
sínum og ömmu. Fyrir 21 ári flutti
hann frá Íslandi til að leggja stund
á sálfræðinám við bandarískan há-
skóla. Síðan hefur ýmislegt drifið
á daga hans. Erling hefur glímt við
þunglyndi en fundið lækningu við
því með því að leggja stund á andleg
málefni og búddisma. Í dag er hann
staddur í Japan þaðan sem viðtal-
ið við hann er tekið. Erling starfar
sem sálfræðiráðgjafi við herstöðvar
Bandaríkjanna víða um heim. Hann
er mjög ánægður með lífið. Í sum-
ar ætlar hann að heimsækja gamla
landið, Ísland. Síðan munu leið-
ir hans liggja á aðrar slóðir í heim-
inum, til Ítalíu, Þýskalands, Tyrk-
lands eða Bandaríkjanna.
Sinnir nú störfum
í Japan
Þegar við heyrum í Erling er hann
staddur á hótelherbergi sínu í Mi-
sawa í Japan. Hann er kominn langa
vegu frá fjöruborðinu við Lamb-
húsasund á Akranesi þar sem hann
sleit barnsskónum.
Misawa er nyrst á Honshu-eyju
sem er sú stærsta á Japanseyjaklas-
anum. Í Misawa er stór sameigin-
leg herstöð Japana og Bandaríkja-
manna. Staðurinn hefur löngum
verið frægur í hernaðarsögunni.
Þarna æfðu japanskir flugmenn
sig fyrir árásina á bandarísku flota-
stöðina í Perluhöfn á Hawaii í
desem ber 1941. Það varð til þess
að Bandaríkjamenn hófu þátttöku
í seinni heimsstyrjöld. Í dag sitja
þessir gömlu fjendur í bróðerni á
þessum stað. Nú í vetur starfar Er-
ling sem sálfræðiráðgjafi við fram-
haldsskóla í Misawa þar sem börn
og unglingar starfsmanna Banda-
ríkjahers sækja nám. „Margskon-
ar vandamál hrjá ungmennin eins
og gengur. Sum eru það sem kalla
má almenn og gætu þess vegna ver-
ið til staðar hjá jafnöldrum þeirra
á Íslandi. Önnur eru síðan meira
tengd lífi fjölskyldna hermannanna.
Þar má nefna raskanir sem börnin
verða fyrir vegna stöðugra flutn-
inga á nokkurra ára fresti, foreldri
er í burtu í lengri tíma vegna verk-
efna tengdum hersþjónustunni,
foreldrar eru kannski af ólíkum
kynþátta- og menningaruppruna
og áfram má telja. Það geta komið
upp ýmiss konar aðstæður hjá fjöl-
skyldum, börnum og ungmennum
sem tengjast þessu hernaðarlífi. Þar
af leiðandi skapast vandamál sem
glíma þarf við og leysa,“ segir Er-
ling.
Ólst upp á sjávarbökk-
um Akraness
Við skulum byrja á upphafinu.
Fáum Erling til að lýsa aðeins upp-
runanum og æskuárunum á Akra-
nesi. „Ég ólst upp á Bakkatúninu
hjá afa mínum og ömmu, þeim Júlí-
usi Einarssyni skipstjóra og Ragn-
heiði Björnsdóttur á Bakka. Húsið
þeirra var Bakkatún 24 og stóð þétt
upp við slippinn og skipasmíðastöð
Þorgeirs og Ellerts. Júlíus var frá
Akranesi, fæddur 1902 en Ragn-
heiður var fædd í Reykjavík 1904.
Júlíus afi minn var um áratuga skeið
skipstjóri á vélbátunum sem réru
frá Akranesi, einkum á Val MB1.
Hann lést árið 1973. Ragnheiður
amma mín dó síðan 1996 og varð
92 ára gömul. Fríða móðir mín
var einstæð. Faðir minn var grísk-
ur skipamiðlari sem hafði komið til
Íslands í viðskiptaerindum. Hann
kom meðal annars til landsins að
kaupa notaða togara af Íslending-
um. Hann hvarf af landi brott um
svipað leyti og ég kom í heiminn.
Skömmu eftir að ég fæddist fór ég
í fóstur hjá ömmu og afa. Þar leið
mér mjög vel og á margar góðar
minningar frá Akranesi.“
Auk Erlings og móðurforeldra
hans þá bjó Einar Björn Júlíusson
einnig á Bakkatúni 24. Hann var
móðurbróðir Erlings og alltaf kall-
aður Eibi. „Eibi frændi var vélvirki
og starfaði í skipasmíðastöð Þor-
geirs og Ellerts. Hann var mjög
flinkur og mikill uppfinningamað-
ur. Alltaf eitthvað að bardúsa. Þeg-
ar ég var ungabarn í vagni bjó hann
meðal annars til lítið hlustunar-
tæki sem var haft í vagninum. Ef
ég vaknaði og byrjaði að gráta þá
heyrðist það í útvarpstækinu inni
í húsinu. Þetta þótti mjög nýstár-
legt og snjallt á þeim tíma en svona
græjur er nánast staðalbúnaður í
barnavögnum nútímans. Eibi kom
alltaf heim í kaffitímunum í slipp-
num. Þá beið amma hans með ný-
uppáhelt kaffi og með því. Eibi
frændi lést svo í bílslysi 1981 þar
sem hann var á leið vestur í Dali að
heimsækja dóttur sína.“
Ævintýraheimur
æskunnar
Neðsti hluti Akraness var ævintýra-
heimur fyrir unga stráka sem voru
að alast upp á áttunda áratug síð-
ustu aldar. Endalaust mátti gleyma
sér á bryggjunum, í fjörunum, úti
á Breið og í slippnum. Hann var
ómótstæðilegur leikvöllur þar sem
skipin komu og fóru. Stæðileg-
ir karlar stóðu og smíðuðu skip og
sinntu viðgerðum. „Við strákar-
nir í hverfinu lékum okkur mikið
í slippnum og nágrenni hans. Svo
vorum við í fjörunum á Skaganum.
Ég var líka alltaf lesandi eitthvað.
Svo byrjaði ég að læra á fiðlu. Ég
gafst þó upp eftir að strákarnir sem
ég lék mér með lýstu frati á slíkt
og stríddu mér á því að ég væri að
spila á „fornaldarsaltfisk,“ segir Er-
ling og hlær við endurminninguna.
Hann sneri þó ekki baki við tón-
listargyðjunni. „Þá fór ég að læra á
blokkflautu og síðar klarínettu. Það
var ánægjulegt. Um tíma hugleiddi
ég hreinlega að gera tónlistina að
lífsstarfi. Vísinda- og sálfræðiáhugi
minn varð þó alltaf stöðugt sterkari
eftir því sem ég varð eldri. Ég hef
þó ekki gleymt klarínettunni og er
nýbyrjaður að spila á hana aftur hér
úti í Japan.“
Áhugi vaknar á
andlegum málum
Bókhneigðin opnaði nýja heima
fyrir Erling. Að hluta til las hann
öðruvísi bækur en jafnaldrar hans.
Það var hreinlega vegna þess að
honum þótti þær áhugaverðar og
þær vöktu hann til umhugsun-
ar. „Ragnheiður amma mín hafði
mikinn áhuga á andlegum efnum.
Hún var til að mynda í Guðspeki-
félagi Íslands. Af þeim sökum hafði
ég aðgang að úrvali bóka og ann-
arra rita um slík málefni. Ég varð
mjög áhugasamur um þau, sérstak-
lega austræn trúarbrögð svo sem
búddisma og hindúisma. Til dæm-
is lærði ég innhverfa íhugun þegar
ég var 12 ára. Þegar ég var á svip-
uðum aldri fékk ég svo áhuga á sál-
arfræði. Hann hefur síðan haldist
allt mitt líf. Ég lærði líka annað á
þessum tíma sem mér finnst mik-
ilvægt. Það var að vera umburðar-
lyndur gagnvart fólki sem er öðru-
vísi ég, til dæmis hvað varðar trú-
arbrögð.“
Þegar Erling hafði lokið við einn
vetur í Fjölbrautaskólanum á Akra-
nesi þótti honum tími til kominn
að skoða heiminn og víkka hug-
ann. Hann var 17 ára gamall þegar
hann fór sem skiptinemi til Portú-
gals. „Portúgalar voru frekar léleg-
ir í ensku svo ég átti engra annarra
kosta völ en að nema tungu þeirra.
Það gekk fljótt og vel. Ég bjó úti í
sveit í norðurhluta landsins og naut
þess mjög. Til að byrja með gekk ég
í portúgalskan menntaskóla. Eftir
nokkra mánuði fór ég svo að vinna
í brauðgerð sem bakaði brauð sem
var búið til með lífrænum hætti.
Það þótti frekar framúrstefnulegt
á þessum tíma. Síðan fór ég í sölu-
ferðir með yfirmanninum til Porto-
borgar. Þar dreifðum við brauðun-
um í ýmsar verslanir. Porto-borg
er að sjálfsögðu frægust fyrir fram-
leiðslu sína á púrtvínum enda draga
þau nafn sitt af henni. Í Portúgal
bjó ég í eitt ár en sneri þá heim til
Íslands til að halda áfram í námi.“
Útimarkaður á Akranesi
Heim kominn til Akraness frá
Portúgal vorið 1984 tók Erling upp
á nýjung sem ekki hafði sést fyrr á
Akranesi. Hann opnaði útimark-
að með ferskt grænmeti og ávexti.
„Þannig var að ég kynntist Ítalan-
um Cosimo Fucci. Hann var með
ávaxta- og grænmetismarkað á Ak-
ureyri. Mér leist vel þessa starf-
semi. Cosimo samþykkti að hjálpa
mér að koma svipuðum markaði í
gang á Akranesi. Ég sá fyrir mér
að þetta gæti ég prófað sem sum-
arvinnu á meðan ég væri í námi.
Ég var með markaðinn við hliðina
á Landsbankahúsinu á Akratorgi.
Ég fékk vörurnar sendar úr Reykja-
vík daglega með bílunum frá Þórði
Þ. Þórðarsyni eða með Akraborg-
inni. Svo leigði ég bílskúr þarna í
nágrenninu og þar geymdi ég sölu-
vagninn um nætur. Svo var þessu
stillt upp og fólk kom og versl-
aði. Þetta gekk ágætlega. Við vor-
um með ýmsar nýjungar og jafnvel
ávexti sem þóttu framandi á þessum
tíma. En ég man að kaupmennirnir
á Skaganum voru ekki mjög hrifn-
ir af þessu framtaki mínu. Ég rak
þennan markað í tvö sumur og þá
tók frændi minn við.“
Stefnan sett á Texas
Eftir því sem leið á námsferilinn
tóku böndin við Akranes að trosna
enda stóð hugur Erlings til þess
að fara í langskólanám. „Ég hóf
sálfræðinám við Háskóla Íslands
haustið 1988. Þarna var ég nokk-
uð ákveðinn að láta æskudraum-
inn rætast. Ég ætlaði að taka dokt-
orsgráðu og verða vísindamaður
sem stundaði rannsóknir í lífeðlis-
sálarfræði. Þess vegna nam ég líf-
fræði sem aukagrein við Háskól-
ann. Á námsárunum í Reykjavík
kynntist ég Þórhildi Ágústsdótt-
ur sem seinna varð konan mín og
móðir sonar okkar og dóttur. Við
Erling Antonsson sálfræðiráðgjafi frá Bakka á Akranesi:
„Búddisminn hjálpaði mér að
vinna bug á þunglyndinu“
Erling Antonsson staddur í Bangkok í Tælandi fyrr á þessu ári.
Júlíus Einarsson skipstjóri og Ragnheiður Björnsdóttir á Bakka á Akranesi með
börnum sínum. Aftari röð f.v. Einar Björn Júlíusson, Grétar Halldór Júlíusson,
Gunnar Sveinn Júlíusson, Guðmundur Einar Júlíusson. Fremri röð: Guðrún Fríða
Júlíusdóttir, Júlíus Einarsson, Júlíus Ragnar Júlíusson, Ragnheiður Klemensína
Björnsdóttir og Valur Jóhannes Júlíusson.
Júlíus Einarsson og Ragnheiður Kl. Björnsdóttir með Erling á skírnardegi hans
1965.