Læknablaðið - 15.12.2011, Qupperneq 44

Alsæll í mínu ævistarfi
■ ■ ■ Hávar Sigurjónsson
„Ég fæddist í Reykjavík 14. mars 1940,
sonur hjónanna Harðar Þórðarsonar og
Ingibjargar Oddsdóttur. Kvöldið sem
ég fæddist sat faðir minn að bridsspili
sem oftar, en brids var eina íþróttin sem
höfðaði til hans. Var hringt til hans og
tilkynnt að honum væri fæddur sonur.
Svo vildi til að hann var nýbúinn að segja
7 grönd, en hærra varð ekki farið og nú
varð að taka alla slagina. Það tókst, enda
heilsaðist móður og barni vel. En það lýsir
föður mínum vel, að aldrei hafði hann orð
á þessu sjálfur en móðir mín sagði mér til
gamans á fullorðinsaldri."
Þannig lýsir Þórður Harðarson yfir-
læknir og prófessor í hjartalækningum
komu sinni í þessa veröld í óbirtum minn-
ingum sínum. Þórður varð á sínum tíma
yngstur yfirlækna á lyflækningadeild
Borgarspítalans, 36 ára gamall, eftir fram-
haldsnám í lyf- og hjartalækningum í
Bretlandi og Bandaríkjunum. Hann varð
síðan yfirlæknir og prófessor við lyflækn-
ingadeild Landspítalans árið 1982. Hann
lét formlega af störfum fyrir tveimur árum
en starfar enn að ýmsum verkefnum fyrir
spítalann og landlækni og sinnir hugðar-
efnum er lúta að bókmenntum og sagn-
fræði, en þar er hann hafsjór fróðleiks.
„Ég hafði eiginlega mestan áhuga á
þessum greinum strax í menntaskóla og
var aldrei mikill raungreinamaður. Ég sá
fyrir mér ýmsa möguleika eftir stúdents-
próf, jafnvel prestskap, en skorti Iíklega
trúarhitann til að fylgja því eftir. Læknis-
fræðin varð þó ekki fyrir valinu vegna
útilokunar á öðrum greinum, heldur
vaknaði hjá mér raunverulegur áhugi á
þessu fræðum sem rúma viðfangsefni allt
frá öreindum til lýðheilsu og sálpælinga."
Læknir yrði ég aldrei
Hörður Þórðarson var elsti sonur Þórðar
Sveinssonar yfirlæknis á Kleppi og Ell-
enar Sveinsson konu hans. Hörður var
sparisjóðsstjóri Sparisjóðs Reykjavíkur
og nágrennis frá 1942 til dauðadags árið
1975.
„Faðir minn var elstur sjö systkina og
bræður hans voru litríkir persónuleikar
svo ekki sé meira sagt, en flestar sögur
eru sagðar af þeim Úlfari og Gunnlaugi.
Ég ólst upp í húsinu að Vesturgötu 45 þar
sem foreldrar mínir leigðu íbúð af Ludvig
Einarssyni málarameistara. Hann bjó á
efri hæðinni ásamt Rósu systur sinni.
Þau tóku miklu ástfóstri við mig og ég
kallaði þau afa og ömmu. í bernsku var ég
umlukinn ástúð og dekri og taldi mig eiga
fimm ömmur að meðtöldum eiginlegum
ömmum. Anna móðursystir mín var mér
önnur mamma og Flosi (Ólafsson) sonur
hennar var stóri bróðir. Önnur móður-
systkini og föðursystkini birtust ásamt
börnum sínum með háreysti og gleði. Ég
las mikið og var löngum stundum eina
barnið innan um fullorðið og aldrað fólk.
Hugmyndaheimurinn var nítjándu aldar
og ömmur mínar miklir sjóðir af kveð-
skap og arfsögnum. Þetta drakk ég í mig
og teldist nörd í dag. Með Ludvig og Rósu
sat ég á síðkvöldum og hlýddi á leikritin í
útvarpinu og tónlist af hljómplötum. Lud-
vig átti líklega eitt stærsta hljómplötusafn
landsins. Hann var mikill höfðingi og gaf
veglegar gjafir, kenndi mér á bíl og efndi
til ferðalaga út á land.
708 LÆKNAblaðið 2011/97