Frjáls verslun - 01.03.2008, Qupperneq 92

92 F R J Á L S V E R S L U N • 3 . T B L . 2 0 0 8
„Ein mestu mistök mín í lífinu voru að
útvega skólabróður mínum á Laugarvatni
vinnu í Hrísey eftir fyrsta skólaárið. Hann
talaði svo illa um Hrísey að faðir minn
tók það ekki í mál að ég færi aftur í skól-
ann á Laugarvatni. Það gæti ekki verið
góður staður fyrst skólafólk þaðan hallmælti
Hrísey,“ segir Jórunn. Þar með var þó ekki
skólagöngu hennar lokið því árið 1933 fór
hún í Kvennaskólann í Reykjavík og síðan þá
hefur hún búið í Reykjavík. Þar kynntist hún
Hauki Þorsteinssyni, sem hún giftist síðar og
stofnaði með honum heimili. Börnin urðu
fjögur talsins og Jórunn var heimavinnandi
þar til börnin voru komin á legg og það
yngsta var komið í háskólanám þegar hún
leitaði fyrst út á vinnumarkaðinn.
„Ég fékk þá vinnu hjá Ólafi Jóhannessyni
sem átti og rak einar sex verslanir í Reykjavík
þegar best lét,“ segir Jórunn, en þegar hún
heyrir ekki spurningu blaðamanns um það
hvort þetta hafi verið matvöruverslanir eða
svokallaðar nýlenduvöruverslanir, eins og
þær nefndust þá, kemur Sigurveig, dóttir
hennar, til aðstoðar og segir að þetta hafi allt
verið ,,tuskubúðir“ en með því er átt við að
í þeim hafi verið seld vefnaðarvara og fatn-
aður.
Smitaðist af verslunarbakteríunni
í búðinni hans afa
Jórunn réði sig í vinnu hjá Ólafi í lok sjötta
áratugar síðustu aldar en umsvif kaupmanns-
ins minnkuðu smám saman og árið 1974
starfrækti hann aðeins eina verslun á Grund-
arstíg 2. Að því kom að Ólafur vildi hætta
rekstrinum og varð þá að ráði að Jórunn og
Sigurveig keyptu verslunina og lagerinn sem
fylgdi með. Þær mæðgur ráku verslunina
saman í ein 12-14 ár en eftir að Sigurveig
flutti út á land sá Jórunn ein um versl-
unarreksturinn um skeið.
„Þegar mamma var komin yfir sjötugt
töldum við í fjölskyldunni að nóg væri
komið og rétt væri að hún fengi að njóta
elliáranna. Hún féllst á að selja verslunina
en í ljós kom að það var misráðið því henni
leiddist að vera aðgerðarlaus heima hjá sér,“
segir Sigurveig og ekki leið á löngu þar til að
Jórunn var aftur komin í verslunarrekstur
og þá í Verslun Jórunnar Brynjólfsdóttur að
Skólavörðustíg 19.
„Ég man vel bernskuár mín frá því að
ég var þriggja ára gömul og sennilega hef
ég smitast af verslunarbakteríunni þegar ég
var heimagangur í versluninni sem hann
afi minn, sem reyndar var einnig hafnsögu-
maður, starfrækti í Hrísey á sínum tíma. Ég
hafði mest gaman af því að gefa fólki sælgæti
í búðinni hans afa. Og ekki vantaði fólkið.
Á þessum tíma bjuggu um 200 manns í
Hrísey og þangað flutti fólk í stórum stíl
frá nærliggjandi byggðarlögum vegna þess
hve mikla atvinnu var að fá í eynni. Í fjóra
mánuði á sumri var söltuð síld í Hrísey hjá
tveimur söltunarstöðvum og þegar mest var
voru 100 stúlkur við síldarsöltunina,“ segir
Jórunn. Hún vitjaði æskustöðvanna síðast
fyrir fjórum árum þegar langömmubarn
hennar var skírt í höfuðið á Svanhildi, eig-
inkonu Hákarla-Jörundar. Reyndar getur
Jórunn þess að síðustu árin séu ekki jafn fersk
í minningunni og bernskuárin en það stafi
sennilega af því hve hún sé orðin gömul.
Með prívatbíl í vinnuna á hverjum degi
Jórunn hefur verið vistmaður á elliheimilinu
Grund sl. fimm ár og hún segist hafa haft
mestar áhyggjur af því þegar hún flutti á
Grund hvernig hún færi að því að komast
í búðina á hverjum degi. Niðurstaðan varð
sú að best væri að hún færi ferða sinna með
leigubíl eða prívatbíl eins og það var kallað í
gamla daga.
„Ég man að ég svaf ekki hálfan svefn nótt-
ina áður en leigubílstjórinn kom til að ná í
mig í fyrsta skiptið. Ég kveið því að þurfa að
fara með nýjum og nýjum manni á hverjum
degi og ákvað því að biðja þann, sem kæmi
til að ná í mig, að keyra mig framvegis. Það
gekk eftir. Sá sem kom heitir Hermann og
hann hefur ekið mér öll þessi fimm ár. Fyrir
það er ég honum þakklát,“ segir Jórunn sem
heldur mikið upp á brúðu sem Hermann
færði henni að gjöf fyrir vináttuna og við-
skiptin á undanförnum árum. Brúðuna hefur
Jórunn haft á öndvegisstað í búð sinni.
Þrátt fyrir að hafa verið vistmaður á elli-
heimili síðustu fimm árin segist Jórunn hafa
mætt til vinnu alla daga utan hvað hún missti
nokkra daga úr eftir sl. jól er hún lenti í því
óhappi að detta í göngugrindinni, sem hún
notar til stuðnings, og brjóta rifbein.
v e r s l u n a r r e k s t u r
Ef eitthvað er þá finnst
mér að þjóðin sé á réttri
leið. Samhjálpin er miklu
meiri og hrokinn, sem
mér fannst vera alltof
mikill á sínum tíma, er
að mestu horfinn.