Tímarit Máls og menningar - 01.08.1940, Page 7

Jón Helgason:
Að morgni.
Við hliðið mitt ég heimanbúinn stend,
á himni ljómar dagsins gullna rönd,
sú gjöf mér væri gleðilegust send
að góður vinnudagur færi í hönd.
Ég aftanskinið óttasleginn lit
ef ekki dagsins próf ég staðizt get,
að mjakazt hafi ennþá út um fet
þess akurlendis jaðar sem ég brýt.
Með straumsins hraða nálgast æ sinn ós
hið eina líf sem mér er tryggt og víst,
ég aldrei veit er áfram hnöttur snýst
hvort oftar skal ég sjá hið glaða ljós.
Og þegar liggja laus við festarklett
þau landtog sem mér héldu fyrr við strönd,
en sortinn hinzti sígur yfir lönd,
þá sveimar hugur um minn gamla blett.
Þá sé ég hann er hryggilega smár,
því hörku brast mig oft að starfa nóg;
of seint! of seint! um heimsins eilíf ár
ég aldrei framar legg þar hönd á plóg.