Tímarit Máls og menningar - 01.08.1940, Síða 8

Kristinn E. Andrésson:
Hvað bíður íslands?
Islenzka þjóð, við lifum nú eina af þeim örlaga-
stundum, er marka svo djúp spor, að allt hið liðna birt-
ist skyndilega í nýju Ijósi; liið ókomna er ekki lengur
eðlilegt framhald þess, er var, heldur nýtt og óþekkt.
Við sjáum, að allt okkar líf muni héðan í frá eiga ann-
að gildi, jafnvel hlíta öðrum lögmálum, viðhorf okkar
er breytt, komin ný tímamót.
Þessi stvrjöld mun líða lijá. Sé giftan með okkur, get-
um við komizt úr þeirri raunverulegu liættu, sem við
erum stödd í, að verða vígvöllur okkur óvarðandi hern-
aðaraðilja, komizt lijá því að sjá hæi okkar brenna
og sprengjur tæta hold íslenzkra manna. Við treystum
því einnig, að fá að byggja land okkar einir, að hinn
erlendi her liverfi héðan sem fyrst á hurt, að ekkert
annað ríki geri tilraun til að svelgja okkur. Að svo
mildu leyti gæti allt orðið óbreytt frá því sem áður var.
Við fengjum aftur frið, héldum sjálfstæði okkar, land-
inu fyrir okkur sjálfa, tækjum aftur upp vinsamleg
skipti við nágrannaþjóðirnar.
Samt munu aldrei mást út spor þeirrar örlagastund-
ar, er þjóðin nú lifir. Héðan i frá verður saga okkar
önnur, ný barátta, nýjar staðreyndir að horfast í augu
við. Við höfum lifað í þúsund ára einangrun, með heim-
skautið og hafið að „vernd“. Einn dag er þessi einangr-
un rofin, svo gersamlega, að sjálf valdaátök stórveld-
anna verða að sínum liluta liáð hér. Við erum skyndi-
lega í alfaraleið. Heimurinn liefur uppgötvað okkur að
nýju, ekki sem land fjarlægðar, sagna og dranma, held-