Tímarit Máls og menningar - 01.08.1940, Qupperneq 20

106
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
£(agnrýni á gerðum hennar, seni mark er á takandi, kom-
ið annars staðar frá, og þvi miður ekki nógu ræki-
leg frá honum. Valdaklíkunni hefur samt tekizt að
beita þeim áróðri og jafnvel á margan hátt því ofbeldi
gegn Sósialistaflokknum, að hún hefur getað hrætt fólk
frá opinberu fylgi við hann. Hann hefur ennþá ekki
megnað að taka forystu fyrir þeim mikla fjölda, sem
óánægður er með pólitík þjóðstjórnarinnar (eins og hún
kallar sig). En ætla mætti, að reynt væri nú svo á lang-
lundargeð flokksfylgjenda stjórnarinnar, að þeir þyldu
ekki foringjum sínum öllu lengur að reka pólitik þvert
ofan í vilja þeirra sjálfra og almennings og myndu
orðnir reiðuhúnir til að knýja fram hreytingu, ef ekki
innan sinna flokka, þá utan þeirra, i samstarfi við Sósí-
alistaflokkinn.
Það liefur í nokkurn tíma verið hljótt um íslenzka
alþýðu. Margs konar ósigrar, fátækt, þvingunarlög,
hræðsla um lífsafkomu, pólitisk sundrung, hefur í svip
lamað félagslegan áliuga hennar. Hún hefur orðið af-
skiptalaus um þjóðmál, leyft hinum havaðasömu að
gtamra, hinum framhleypnu að ráða, jafnvel horft á
það aðgerðalaus, að eyðilagt væri margra ára fórnfúst
starf hennar. Það hefur tekizt með afbrigðum að gera
stjórnmál svo viðurstyggileg, að alþýðan, sem er í eðli
sinu heiðarleg, hefur sem minnst viljað nærri þeim
koma. Það er orðið erfitt, virðingar sinnar vegna, að fást
við stjórnmál, og margir liafa dregið sig i hlé. Þetta
liefur gert hinum pólitísku bröskurum ennþá létlara
fyrir. í skjóli afskiptaleysis almennings hafa þeir getað
i-ekið starfsemi sína af ennþá meiri ófyrirleitni. Hefur
þjóðfélagið skipzt annars vegar i loddara, hins vegar
i þögula áhorfendur, sem horft hafa stúrnum svip á
leik þeirra. Kringum valdasætin hefur borið mest á rotn-
un og spillingu, en lagzt yfir heildina lömun og' dauði.
Þó að slíku hafi farið fram um skeið, er fjarri þvi,
að alþýðan sjái ekki, hvað er að gerast. Það er útbreidd