Tímarit Máls og menningar - 01.08.1940, Qupperneq 62

148
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
þessa ekki komið fyrir almenning orð né atvik, sem neinn
sérstakur sómi væri að saga vor geymdi, eða sem jafna
mætti til orða þeirra, er vitnað var i áðan, eða svars Ein-
ars Þveræings við umleitan Noregskonungs um Grímsey,
eða ummæla Þorgeirs frá Ljósavatni,þáersiðaskiptinurðu.
Hrakað er nú högum vorum, að vér, við hertekningu
landsins, og það jafn óverðskuldaðri og óvitlegri her-
tekningu, skulum gegna linmælum einum og jafnvel skuli
til vera þeir menn í landinu, er flaðra upp um framandi
dáta eins og hundar með hringuð skott.
★
„Ekki skal gráta Björn hónda, heldur skal safna liði“,
sagði sú, er einna mestur skörungur hefur verið íslenzkra
kvenna, fyrr og síðar, Ólöf Loptsdóttir rika, húsfreyja
að Skarði, þá er forfeður þeirra manna, er vér nú sumir
hverjir tökum með ærnu dálæti, sendu lienni heim í búið
bónda hennar, Björn riddara Þorleifsson, sundurbrytj-
aðan, að sagt er. Og þar sem konan var hvort tveggja í
senn, stórráð og gagnráð, lét hún ekki standa við orðin
tóm eins og kunnugt er.
Þessari miklu konu hefur hingað til verið lítill sómi
sýndur, hók engin til um liana; þó hefur Grímur Thom-
sen ort um liana veglegt kvæði, eins og hans var von og
vísa og önnur skáld vikið henni hrósyrði, ef svo har und-
ir, líkt og hún sjálf mun hafa rétt beiningamanni mötu.
Eins og liögum vorum nú er komið, fer það að verða
allsmánarlegt að láta Ólöfu Loptsdóttur liggja öllu leng-
ur óhætta hjá garði, og lítið er þá orðið skap íslenzkra
manna og kvenna og hágur þeirra myndarskapur, ef vér
látum oss ekki áminningar örlaganna að kenningu verða
og notum það tækifæri, sem oss er fengið svo áþreifan-
lega upp í hendurnar, til þess að reisa þessari tápmestu
formóður vorri minnisvarða.
Það er gott að hafa átt slíka konu og aðrar henni lik-
ar, eins og Þórunni Jónsdóttur á Grund. En framtíð ís-
lands og íslenzku þjóðarinnar veltur á hinu, hvernig