Tímarit Máls og menningar - 01.08.1940, Side 70

156
TÍMARIT MÁLS OG MENNINOAR
um bókmenntum barizt hetjulega og aukið fylgi sitt, þótt við
mikla örðugleika hafi verið að stríða.
Endurfæðingartímabilið hafði þó mikil og góð áhrif, sérstak-
lega i því að sameina tunguna, liið forna ritmál, alþýðumálið
og mállýzkurnar. En bókmenntir þess náðu ekki til alþýð-
unnar, þær voru einkaeign stúdenta og annarra með nútíma-
menningu.
Brautryðjandi hinnar nýju stefnu (þar með taldar bókmennt-
ir frá 1917) er Lu Hsiin talinn, og hefur honum verið líkt við
Gorki eða Tsjekkoff. Eins og flestir liinna yngri rithöfunda
Kína, sem valið hafa sér að yrkisefni þrælkun alþýðunnar þar
i landi, hefur hann verið ofsóttur og orðið að fara huldu höfði.
Margir þessara ritliöfunda sitja í fangelsi, hafa verið drepnir
eða orðið að flýja land. Sú saga er annars ekki einkennandi fyr-
ir Ivína, það er sameiginlegt ritúal allra „menningarlanda“.
Pa Chin, höfundur þessarar smásögu, er fæddur 1896, og hef-
ur skrifað margar skáldsögur auk smásagna. Bækur hans hafa
verið þýddar á rússnesku, þýzku og frönsku, og þykir mikið
til þeirra koma i þeim löndum. Hann er einn af samherjum
Lu Hsiin, og einn þeirra, sem flýja varð land.
Mér er ókunnugt um mitt eigið lieiti (hafi mér þá
nokkurn tíma verið gefið nafn) og hinn rétta aldur minn
veit ég heldur ekki, því að sýnilega er ég hlutur, sem, af
einskærri tilviljun hefur lent inn i þessa veröld, verið
fundinn alls staðar og hvergi og fleygt á ný í liugsunar-
leysi — likt og þegar maður tekur upp stein á göngu
sinni, án nokkurs tilgangs, og flevgir honum litlu síðar
kæruleysislega frá sér. Ég veit ekki, hver var faðir minn
eða móðir. Ég er hlátt áfram hlutur, sem var skilinn
eftir, yfirgefinn, hafði gleymzt, auðkenndur með sama
mórauða hörundslilnum, sams konar svörtu hári, svört-
um augum, flötu nefi og sama lága vextinum og hundr-
að miljónir annarra, sem örlögin höfðu ákveðið, að ég
skyldi lifa á meðal um stundar sakir.
Eins og allir aðrir átti ég mér bernsku, en hún var að
mörgu leyti einstök, hvað mig snerti. Enginn sýndi mér
vinarhót, enginn hlúði að mér eða annaðist þarfir mínar.