Tímarit Máls og menningar - 01.08.1940, Page 78

Guðfinna Jónsdóttir:
Velferð konungsins.
Með þyrnikrónu um konungsenni,
sjá, Kristur enn þá um veginn fer.
í döprum hug og af þorsta þjáður
á þreyttum herðum hann krossinn ber.
Vér heyrum rödd hans i blænum berast,
hún berst svo þýtt gegnum ský og lund.
,,ó, gátuð þér ei á verði verið
og vakað með mér um eina stund."
Og eikin hvislar og lindin Ijóðar
um lífsins þjáning, um sorg og mein.
Því blóði döggvast nú iðgræn engi
og akurliljan svo björt og hrein.
En drottinn lítur með heilum harmi
á herjuð lönd og ’inn þögla ná
síns veika bróður, er býlið reisti
og bað um frið til að yrkja og sá.
Hann sér að ofbeldið rikjum rœður
og réttur hnefans þar dugir bezt.
En dýrðleg musteri menning byggir
og mannlegt hatur að völdum sezt.
Og krossins ok verður þyngra og þyngra
og þyrnikórónan nistir hörð.
Svo gengur konungur konunganna,
er hvergi riki sitt fann á jörð.
En rödd hans hljómar sem dauðadómur
að daufum eyrum hins seka manns
og fer i stormbyl um fjöll og dali:
„Eg fól þér bróður minn. Gættu hans."