Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.08.1940, Page 82

Tímarit Máls og menningar - 01.08.1940, Page 82
168 TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR snauðri verbúð undir Jökli, á hákarlaskipi fyrir Norðurlandi, eft- ir að öll mið voru týnd í miðsvetrarsvartnætti Dumbshafsins, í tötrum flakkarans, sem blundar við hlið fjallasauðarins í viði- kjörrum lieiðanna, í hlekkjum þrælkunarfángans á Brimarhólmi; þessi andi var kvikan í lífi þjóðarinnar gegnum alla söguna, og það er hann, sem hefur gert þetta fátæka eyland hér vest- ur i hafinu að stórþjóð og heimsveldi og ósigrandi jaðri heims- ins. Streingirnir fimm á hörpu skáldsins, það voru streingir gieðinnar, sorgarinnar, ástarinnar, hetjuskaparins og dauðans. Ólafur Ivárason Ljósvíkingur strauk fyrst höndunum varlega um kaldan steininn, lét síðan fingurgóma sína snerta fimm streingi steinhörpunnar í nafni allra fátækra alþýðuskálda, sem uppi hafa verið á íslandi, og þakkaði skáldinu fyrir, að hann skyldi hafa komið til sín akandi í gullinni reið ofan af himn- um, þar sem hann átti heima.“ Ólafur gekk til skips með fögg- ur sínar morguninn eftir. Það var óvenjulega fagur morgun, og skáldið var hugfangið. „Og sem hann stendur þarna á valdi morgunsins og svipast um mitt í ys mannlífsins og fjarri hon- um, þá birtist allt i einu vera nolckur við hlið hans, úng og björt og starir út i bláinn, eins og hann. Og um leið og hann leit á hana i fyrsta sinn, var honum það ljóst, að hún og þessi morgunn voru eitt, að hún var sjálfur morgunninn íklædd mann- legri mynd.“ Hann vissi i einni svipan, að lnin myndi eiga hið dularfulla nafn, sem Sigurður Breiðfjörð liafði birt honum í draumnum. Hann kallaði hana Beru. Hún varð honum ímynd þeirrar fegurðar ,sem hann hafði þráð alla ævi. Bera og Ólafur urðu samskipa, bæði á leið heim. Fegurð himinsins hefst á þess- um orðum: „Þar sem jökulinn ber við loft hættir landið að vera jarðneskt, en jörðin fær hlutdeild í liimninum, þar búa ekki framar neinar sorgir, og þess vegna er gleðin ekki nauð- synleg, þar ríkir fegurðin ein, ofar hverri kröfu.“ Jökullinn blasti við heiman frá dyrum Ólafs. Nú kom það upp, að Bera átti heima hinum megin við jökulinn. Þau tvö urðu elskendur. „Það er þá jökullinn okkar,“ sögðu bæði. „Þú átt gott að búa nærri honum, sagði hún. Milli mín og hans eru tvær dagleiðir i óbyggðum; frá mér er hann eins og fjarlægt ský. Einn dag lcem ég samt til þín yfir jökulinn, sagði hann. Nei, við skul- um mætast þar efra,“ sagði hún og brosti. „Hugsaðu um mig, þegar þú ert í miklu sólskini,“ bað hún, áður en þau skildu. Eftir þennan fund var skáldið aldrei samur maður. „Leingi hélt ég, að fegurðin væri aðeins draumur skáldanna. Ég hélt að fegurðin og mannlífið væru tveir elskendur, sem aldrei geta mætst. Meðan þú heldur það, er allt tiltölulega einfalt. Þú get-

x

Tímarit Máls og menningar

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.