Tímarit Máls og menningar - 01.12.1944, Qupperneq 29

TÍMARIT MÁLS OG MENNINCAR
203
garð má ekki fara fram úr tíu vinnustundum, ef heyskapurinn á að
svara kostnaði.
Samt upphefjast málafylgjumenn til að telja íslenzkum bændum
trú um, að með verkfærum, sem eiga heima á fornminjasöfnum,
eins og orf og Ijár, geti þeir heyjað nóg til að keppa um kjötmark-
að við ameríska hundraðkaplamanninn heima í landi hans sjálfs,
og verða þó að kosta skip með kjötið yfir hálfan hnöttinn, hafandi
það eitt kjöt að bjóða sem ameríska neytendur hryllir við. Hve
barnslegar hugmyndir ráðamenn hér hafa um landbúnað heimsins
og landbúnaðarmarkað er sú staðreynd, að nýlega var maður send-
ur vestur um haf til að leita markaðs fyrir íslenzkt kjöt, og eng-
inn minni maður en dr. Halldór Pálsson valinn til slíkrar forsend-
ingar. Sagt er, að doktorinn hafi auk dilkakjöts átt að selja Ame-
ríkumönnum íslenzkt hrossakjöt í dósum, sennilega af útigangs-
truntum úr Skagafirði. Þvílikt grunleysi um veröldina hefur áreið-
anlega ekki þekkzt síðan fyrir syndafallið. Mér dettur þó ekki í hug
að áfellast dr. Halldór Pálsson, hver slær hendinni móti því að fara
í lystitúr. Þó var fyrirfram vitað, að það mundi hafa borið jafn-
mikinn árangur, og kannski meiri, að senda dr. Halldór Pálsson
til Ameríku að bjóða íslenzk tígrisdýr.
Hitt hlýtur að vera deginum ljósara, ef það skyldi sannast, að hér
á íslandi geti borgað sig að hafa sauðfé, sem enn er ósannað mál,
meðan allt sauðfé landsins er samasem „á hreppnum“, og ennfrem-
ur ef nokkrar líkur eru fyrir, að hér sé hægt að rækta sauðfé til
útflutnings: þá er eitt og aðeins eitt, sem íslenzka kjötframleiðend-
ur varðar, og það er að vita óskir hins útlenda viðskiptavinar um
gæði þessarar vöru, en framleiða síðan alveg nákvæmlega það kjöt,
sem hann óskar helzt eftir að kaupa. En til þess þyrfti, eins og hr.
Runólfur Sveinsson hefur margbent á í Tímanuin og víðar, að fella
íslenzkt fé og koma hér upp óskyldum fjárstofni. ,
Markaðurinn, spegill búskaparins
Samtímis því að íslenzkir neytendur greiða landbúnaðinum
hundrað miljón krónur í verðuppbætur, þar í falinn „neytenda-
styrkur“ handa hinum matvöndu brezku neytendum, grátbiðja þeir