Tímarit Máls og menningar - 01.12.1945, Qupperneq 99

UMSAGNIR UM BÆKUR
Guðjinna Jónsdóttir frá Hömrum: NÝ LJÓÐ.
Helgafell. Reykjavík 1945.
Það væri eiginlega sjálfsögð háttvísi að fella ekki dóm um kvæði Guðfinnu
frá Hömrum. Ef ég skil kvæðið Leikmær rétt hafa dómendur Ijóða hennar gert
sig seka um furðulegustu villimennsku:
Þér vilduð samt ei hlífa mínu hjarta,
er hratt af kvíða sló.
Þér slituð það úr blóðgu hrjósti mínu
með beittri rándýrskló
og tættuð það í ótal smáar agnir,
en aldrei fenguð nóg.
Vonandi bakar það ekki skáldkonunni allt of mikinn sársauka þótt bér verði
lauslega vakin athygli á hinni nýju Ijóðabók hennar, ekki sízt þar sem unnend-
um íslenzkra Ijóða væri gerður bjarnargreiði ef þegjandi væri gengið fram hjá
henni.
Guðfinna hefur mjög gott vald á íslenzku máli, kvæði hennar eru vel ort, og
myndir þær sem hún bregður upp eru oftast skýrar og áhrifamiklar. Bezt tekst
henni við hreinar lýsingar. Kvæðið Hestar í hafti er t. d. snilldarverk að mál-
fegurð og myndauðgi. Guðfinna skynjar náttúruna af meiri næmleik en flest
önnur íslenzk skáld. Náttúrulýsingar hennar eru venjulega skýrar og athyglis-
verðar. Henni tekst meira að segja að gera dágott kvæði um svo útþvælt yrk-
isefni og að köttur drepi fugl. Hugleiðingar hennar og lífspeki missa fremur
marks. Það er eins og henni hætti við að teygja lopann og segja of mikið í stað
þess að skírskota til ímyndunarafls lesandans. Þegar ég las kvæðið Hið gullna
augnablik datt mér í hug annað skáld, sem valdi sér sama yrkisefni og náði
langtum meiri áhrifum í fjórum línum en Guðfinna í þrjátíu:
Það var eitt kvöld að mér heyrðist hálfvegis barið,
ég hlustaði um stund og tók af kertinu skarið,
ég kallaði fram, og kvöldgolan veitti mér svarið:
IJér kvaddi Lífið sér dyra, og nú er það farið.