Tímarit Máls og menningar - 01.06.1950, Side 87

BRUNI
77
Konan mín brennur inni! hrópaði hann. Slökkviliðið verður að
koma!
Þér eruð ósæmilega búinn, sagði pýramídaspámaðurinn. Fáið yður
kvenhatt með strútsfjöður. Og kartöflublóm í hnesluna.
Hm, sagði gestgjafinn og reis úr öndvegi sínu, gekk til hans hægum
virðulegum skrefum, lagfærði á sér gleraugun, hneigði sig fyrir hon-
um og sagði vingjarnlega: Velkominn til Síam-Díam Páhni Pétursson.
Viljið þér gera svo vel að sópa gólfið í kjallaranum?
Eg? Sópa? hváði hann og barði saman hnefum, hoppaði í loft upp
og ætlaði að fara að segja þessu fólki að það hefði ekki snefil af ábyrgð-
artilfinningu, þegar einhver þreif í hann, svo að hann hrökk upp með
andfælum.
Skárri eru það nú lætin ! sagði konan hans. Þú vaktir mig!
Eldur! stamaði hann. Það brennur!
Hvaða bull er þetta í þér maður! sagði hún og hristi hann aftur.
Hættu þessu rugli og farðu að sofa!
Síðan hallaði hún sér út af og bylti sér nokkrum sinnum meðan hún
var að festa blundinn.
Guði sé lof, hann hafði verið að dreyma. Eldsvoðinn, raddirnar,
pokinn, beljakarnir, ferðalagið, namurT og Síam-Díam, — allt hafði
þetta verið tómt draumaringl og vitleysa. En öngvu að síður bjó hann
enn að þeirri hræðslu og skelfingu sem hafði náð tökum á honum á
þessu undarlega næturflakki. Hann færði sig nær konu sinni og klapp-
aði á sængina hennar með lófanum. Hún svaf vært og púaði í full-
komnu ábyrgðarleysi. Það var eins og hún andaði á hann friði og ró,
en samt gat hann hvorki sofnað né losnað við þær grunsemdir að ekki
væri allt með felldu. Loks fór hann fram úr rúminu og læddist hljóð-
lega að glugganum. Nóttin var björt og kyrr. Hann horfði lengi á hús-
in hinumegin við götuna, hús Nikulásar Nikuláss, Jónatans Asgeirsson-
ar og Magnúsar H. J. Árnasonar. Hrímið glitraði á þökum þeirra í
tunglsljósinu, og í rauninni hafði hann aldrei áður veitt því athygli,
hvað þau voru traustleg og viðhafnarmikil mannvirki. Slík hús hlutu
að geta staðið nokkrar aldir, ef ekki kviknaði í þeim af einhverri
slysni.