Tímarit Máls og menningar - 01.06.1950, Page 119

LIAM O’FLAHERTY:
Svartur kettlingur var að leika sér í sólskininu. Hann var með brúnt
pappírssnifsi sem hann snoppungaði með framlöppunum og ýtti á und-
an sér eftir grasinu meðfram kringlóttu blómabeði. Hann sló það
fimlega til skiptis með loppunum og elti það í snöggum hljóðlausum
sprettum, skríðandi á kviðnum í stuttu grasinu. Honum þótti gaman
að heyra skrjáfa í pappírnum undan höggunum.
Allt í einu greip hann löngun til að hamast. Hann þreif blaðið milli
framlappanna og hélt því föstu. Svo settist hann og þeytti því upp í
loftið. Þegar það féll til jarðar, krækti hann í það klónum grimmdar-
lega og reif það sundur svo að hvein í því. Við þetta æstist hann, lézt
verða hræddur og hljóp burt eins hratt og hann gat, með hálfsperrta
rófuna.
Hann hljóp hálfan hring um blómabeðið. Svo þóttist hann vera að
flýja undan óvini og skauzt inn á milli blómanna, þar lagðist hann og
faldi sig. Nú varð hann æðisgenginn og langaði í áflog. Hárin risu á
bakinu á honum. Hann þandi alla vöðva og bjó sig til að stökkva.
Þetta var hálfvaxinn kettlingur og var að byrja að fá veiðináttúru.
Þegar enginn veitti honum eftirför inn í fylgsni hans, fór honum að
leiðast leikurinn. Bardagafýsnin vék fyrir þægilegri værð sem stafaði
frá umhverfinu. Hér var unaðslegur ilmur. Blóm, sem voru mýkri en
silkimjúkur loðfeldur hans, lögðust að honum á báðar hliðar. Hann
langaði til að gæla við eitthvað þegar hann fann þennan yndislega ilm
og mýkt blómanna. Hann fór að mala ánægjulega og ýta hægt við
blómunum. En þá espaðist hann að nýju og langaði aftur til að ham-
ast. Hann velti sér um hrygg, teygði úr sér og skreið síðan á kviðnum
eftir grundinni.
Skyndilega heyrði hann hljóð og settist upp. Hljóðið var endurtekið.