Tímarit Máls og menningar - 01.06.1950, Síða 128

118
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
á tímum, er milljónir manna eru að varpa af sér oki lénsveldisins og
hlekkjum imperíalismans.
ViS erum stödd á merkilegum tímamótum í sögu mannkynsins, á
tímamótum, þegar draumarnir eru að rætast, þegar mennirnir fyrir
eigið atfylgi reka tálsvipina á brott og finna lífið sjálft. Við lifum á
öld, sem hefur séð Rauða herinn brjótast inn í hjarta á sundurskotinni
höll hinna nazísku morðingja og festa rauða fánann við hún -—- táknið
um lífsvon mannanna um aldir. Við lifum á hinni glæstu öld alþýðu-
lýðveldanna. Okkur hefur fallið í skaut sá heiður og sú hamingja að
lifa á tímum, þegar skáld nokkurt er að vinna sigur í baráttu, sem mun
breyta örlögum hundruða milljóna manna. Þetta skáld heitir Maó-
Tse-tung.
Við lifum á tímum, er Poul Robeson syngur; þrátt fyrir það, að
nýnazistarnir reyna að þagga niður söng hans — sjálfan söng jarðar-
innar. Við lifum á þeim tímum, er alþýðan í Chile, námumenn og stú-
dentar, fiskimenn og bændur, afmá með grjóti og lurk og sínu eigin
blóði þá smán, sem þjóðníðingur einn hefur unnið föðurlandi mínu.
Við lifum á tímum, er hundruð milljóna manna ganga í félag saman
til að verja friðinn og skapa hann.
Slikir tímar krefjast þess, að listamennirnir drýgi einnig dáð. Eg
er ekki gagnrýnandi, ég er ekki bókmenntafræðingur, ég er aðeins
skáld, sem hefur orðið að leggja hart að sér til þess að tala á öðru
máli en tungu ljóðsins. En það er nauðsyn að ég tali vegna þess að
aðrir þegja. Og ég mun halda áfram að tala jafnvel þótt hugleysi eða
skynvilla loki munni margra, sem ættu að finna til ábyrgðar og gera
skyldu sína — þá skyldu að sýna fram á, hve fjendur okkar, sem búast
til styrjaldar, hafa grafið undan menningu okkar og öllum verkum okkar.
Það eru önnur verk, sem okkur ber að krefjast af sjálfum okkur,
einnig hér í hinum gamla heimi. Við eigum að rétta fram okkar skerf
og gefa okkar ameríska föðurlandi þann styrk, þá gleði, þá æsku, sem
það vantar. Við eigum ekki að setjast með hendur í skaut og bíða þess
að ræningjarnir sölsi undir sig auð okkar og steli gleðinni handa
sjálfum sér. Við eigum að hefja okkur upp yfir þjáningar okkar og
rísa upp í rústunum, við eigum að vera leiðsögumenn og ganga fvrir
þjóð okkar mót bjartari framtíð, svo að nýir menn og æ fleiri menn
megi njóta hennar. Sverrir Kristjánsson þýddi.