Tímarit Máls og menningar - 01.12.1952, Qupperneq 60

SIGFÚS DAÐASON:
Til varnar skáldskapnum
Fyrst vil ég biðja lesendur og sjálfan mig afsökunar á að ég er far-
inn að skrifa um skáldskap. í rauninni er ég hjartanlega sammála
þeirri gömlu reglu að skáld eigi ekki að skrifa um ljóð heldur láta sér
nægja að búa þau til. En slík vanþekking, misskilningur og jafnvel ill-
girni virðist ríkja í skrifum manna, undantekningarlítið, um skáldskap
yngstu kynslóðarinnar á íslandi, að það mundi frekar teljast hroki en
lítillæti ef einhver úr okkar hópi gerði ekki tilraun til að greiða úr
flækjunni og skýra að nokkru fyrir hleypidómalausum lesendum það
sem við erum að gera. Því vildi ég setja hér fram fáeinar athugasemdir,
að sumu leyti sem svör til gagnrýnenda ungra skálda á síðustu árum;
þessar athugasemdir eiga ekki að vera stefnuskrá neins „skóla“, enda
munu mörg ung skáld vinir mínir hafa aðrar skoðanir á skáldskap en
ég, þó ég dirfist að telja mál mitt að mörgu leyti túlka viðhorf þeirra
ungu skálda sem tekið hafa upp nýtt form. Þegar ég tala í þessari grein
um nútímaskáld án frekari skilgreiningar á ég við þau skáld sem fylgja
„nútímastefnunni“, án þess ég gleymi því að í öllum löndum eru til
skáld sem halda sig að meira eða minna leyti innan vébanda hinnar
gömlu hefðar. Mér dettur ekki í hug að leyna því að ég styðst oft við
ýmsa erlenda höfunda sem ritað hafa um efnið að undanförnu. Einkum
ber mér að þakka Paul la Cour. Ég held varla að aðrir höfundar hafi
rætt nútímaskáldskap af meiri skynsemi — án þess að því sé gleymt að
skynsemi er ekki allt — og trú á hlutverki skáldskaparins.
Ég veit vel að hlutverk mitt er ekki auðvelt — og ef ég segi oft „ég
held“ þá er það vegna þess að ég er ekki eins viss um að hægt sé að
ákvarða eðli skáldskapar og gagnrýnendur virðast stundum vera, eða,
réttara sagt, það eina sem ég þykist nokkurn veginn viss um er að það