Tímarit Máls og menningar - 01.03.1954, Síða 114

104
Seinna yrkir hann til holtasóleyjarinnar,
vinkonu sinnar, og hann er bjartsýnn
þótt allt virðist vera öfugstreymt:
Og dagur rís og þú í örmum hans
ó, land mitt vonum rúið, heiðri svipt
í myrkri nýrra galdra, landið þitt,
vinkona holtasóley, dagur rís.
Frá ótta, niðurlæging, djúpri hryggð
rís landið þitt í söng og dagur nýr
skínandi vængjum lyftir sér til flugs.
Það eru til skáld með heitar og djúp-
ar tilfinningar til lands og þjóðar, og
meðan við eigum þau getum við gengið
ótrauð áfram af því þau vísa veginn:
Þegar ljósið kemur til mín
gegnum myrkur langra daga
og ég vakna og ég horfi
yfir land mitt er það kemur
og ég horfi á land mitt rísa
gegnum myrkur langra daga
sé það rísa landið hvíta
Og það rís með opinn faðminn
og ég heyri rödd þess segja
Ég sem hélt ég ætti að deyja
Og það rís í nýju ljósi
og ég heyri í nýju Ijósi
rödd þess hvísla morgunbjarta
Nú slær aftur fjallsins hjarta
Stefið er endurtekningin um ljósið sem
skín í myrkrinu, hvemig ljósið fær land-
ið til að rísa, og loks heyrir skáldið í
nýju ljósi rödd landsins. Það er stígandi
og form þótt það fylgi ekki hinu hefð-
bundna ljóðformi. Það er líkt og kvæðið
„bros í myrkri“ sem fylgir sömu lögmál-
um, það vex eins og blóm.
Það kemur stundum fyrir hrynjandi
sem mætti stíga dans við eins og í
Vögguþulu:
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Þó að ég falli og falli laufið
þá hljómar harpan
Enginn veit hvað ég var
enginn veit
enginn veit hvað ég sá
enginn veit
... o. s. frv.
Þó að ég falli og falli laufið
þá hljómar harpan.
Það geta líka komið fram einkennilegar
líkingamyndir hjá honum eins og þessi
úr Lindinni og fólkinu:
Lengi hlógu
í fyigsni sínu nokkrir galdrabræður
sem kumpánlega snæddu ótta fólksins
og drukku örbirgð þess í gullnum
könnum
Þetta er úr Lindinni og fólkinu:
Lindin er ekki þornuð vatnið streymir
og þyrstir vegfarendur koma og bergja
af þeirri lind ...
... og fólk sem ratað hafði í vanda
og tapað hverri von það rís nú upp
frá barmi vatnsins djarfara en áður
og veit það hefur bergt af lífsins lind
og getur ekki farizt
Það er gaman að hitta skáld sem er
laust við svartsýni á þeim tímum þegar
allt logar í deilum og stríðsógnum, en
bjartsýnin verður að vera okkur leiðar-
ljós:
Að þið fengjuð að lifa í friði
að þið megið sofa að þið megið vaka
að þið megið haldast í hendur
að þið megið unnast hvítir svartir gulir
að þið fengjuð að lifa í friði,
þess óska ég ykkur.
Þau eru lokaorð skáldsins.
Drí/a ViSar.