Tímarit Máls og menningar - 01.03.1956, Blaðsíða 70

TIMARIT MALS OG MENNINGAR
ein skipti máli. Nú taldi hún sinn að-
komutíma upprunninn, sótti í ljósið
og vildi fleygja af sér móðurhylkinu.
Hún ól sig svo til sjálf, réðst með of-
forsi til sóknar á hið þrönga móður-
skaut og naut tæpast nokkurs stuðn-
ings frá henni, sem sæl hafði getið
hana í móðurkviði, nært hana með lífi
sínu, en fékk nú ekki fætt. Kerlingin
þuldi yfir henni særingar, gaf henni
holl ráð um að halda limum sínum í
réttum stellingum, sagði henni hvern-
ig hún ætti að anda og hvernig hún
skyldi lyfta höku og kné, en ekkert
stoðaði. Kvalahviðurnar sópuðu burt
allri tilhögun og hin þjáða kona velt-
ist í krampaflogum á beði sínum,
kaldur svitinn bogaði af henni, var-
irnar helbláar og blóðmarkaðar. „Æ-
i, æ-i!“ kveinaði hún, og ákallaði til
skiptis guði Babels og guð síns barns-
föður. Það var komin nótt og silfrað-
ur nökkvi mánans sigldi yfir fjöllun-
um. Sængurkonan vaknaði úr ómegin
og sagði:
„Rakel er að deyja.“
Allt kvenfólkið, sem nærstatt var,
Lea, móðurambáttirnar og aðrar, sem
hleypt hafði verið að beði hennar,
rak nú upp hrinur miklar og fórnaði
höndum til himins í bæn. Síðan hófu
þær með tvíefldum krafti að þylja
bænir og særingar fábreyttum tónum,
er líktust suði í býflugum. Jakob sat
undir höfði hinnar helsjúku konu.
Eftir langa þögn sagði hann, og rödd-
in var hljómlaus:
„Hvað ertu að segja.“
Hún hristi höfuðið og reyndi af
veikum burðum að brosa. Hviðan var
liðin hjá, líkast því að lífssóknarinn
væri nú að ráðgast um við sjálfan sig
í holi konunnar. Þegar ljósmóðirin
sagði það góðs vita að hlé varð á
hríðunum og mundi haldast góða
stund, stakk Jakob upp á að sæta færi
og búa burðarsæng handa Rakel svo
hægt væri að flytja hana hinn stutta
spöl, sem ófarinn var til Bet-Lakem
og leita þar gistihúss. En Rakel vildi
það eigi.
„Hér hefur upphafið orðið, hér
skal það fullkomnað," sagði hún og
var erfitt um inál. „Og hver veit hvort
nokkurt rúm er handa okkur í gisti-
húsinu? Henni ljósu minni skjátlast.
Nú skal ég vera voða dugleg að fæða,
svo að ég geti gefið þér annan son.
Jakob, bóndi minn.“
Um dugnaðinn mátti hún grómt
um tala, vesalingurinn, og hún lét
heldur ekki blekkjast af hreystiyrðum
sjálfrar sín. Hún hafði þegar sagt
leyndustu hugsanir sínar og vissu og
gaf hið sama aftur í skyn síðar um
nóttina, er hún milli harðra hríða og
bleik um varir stundi því upp, hvaða
nafn skyldi gefið syni sínum öðrum.
Hún spurði Jakob álits um þetta og
hann svaraði:
„Sjá, hann er sonur hinnar einu
Sönnu, og því skal hann heita Ben-
Jamín — hamingjusonur.“
„Nei,“ sagði hún lágt. „vertu mér
60