Tímarit Máls og menningar - 01.03.1956, Side 85

STJÖRNUR HIMINSINS
Ganiall maður liggur andartak
kyrr.
Hann getur ekki staðið upp.
En ket brotnar ekki, ljúffengt
hangiket getur ekki brotnað.
Bollinn og flaskan.
Gler og leir brotna, þótt hvorki beri
það vott um gæfu né lukku.
Gamall maður veltir sér upp á oln-
boga og tekur að tína saman ketbit-
ana.
En það eru glerbrot í bitunum.
Hann sér illa, en finnur brotin. Reynir
að tína þau úr, sker sig í fingurna.
Leitar og leitar.
Þessum bitum getur hann ekki
stungið upp í litla munna.
Kannski er hægt að ná brotunum
burtu, og kannski hefur honum tekizt
það.
En hann er ekki viss, -—- og ef hann
styngi nú glerbroti upp í lítinn munn,
sem trúir pabba sínum.
Og gamall maður fer að gráta.
Alls staðar eru glerbrot, og hann
hamast við að tína og tína, löngu eftir
að hann hefur misst þrótt til að rísa á
olnbogunum.
Og það blæðir úr litlum munnum,
— blæðir og blæðir, — og pabbi get-
ur ekki náð brotunum, sem hann stakk
upp í sína litlu vinnumenn, — stúfana
sína, sem héldu, að hann væri að gefa
þeim mat.
Og þegar ekki er meira að blæða,
þá hættir að blæða.
Ennþá getur þó gamall maður vagg-
að til höfðinu, en hann getur ekki lyft
því frá gólfi.
Glær vökvi úr grænni flösku hefur
að mestu horfið niður um rifur.
Þetta blessað tár.
Kannski gerir blekkingin mann ró-
legan.
Kannski — og þó sér maður stund-
um gegnum blekkinguna.
Og gamall maður getur harkað af
sér, þótt hann geti ekki lyft höfði.
Það er undur mjúkt að liggja á
gólfi.
Maður gerir ekki miklar kröfur,
þegar litlir vinnumenn pabba síns eru
horfnir og fyrir engan er að gera
kröfur.
Þá hættir jafnvel gamall maður að
gera kröfur til sjálfs sín.
Gamall maður er rólegur.
Hverju varðar, hvernig fer um
þann, sem ekki hefur einu sinni vit á
að svíkja sína Ljósavelli, — jafnvel
ekki eftir að allir hans eru gengnir, og
þótt góðir menn vilji hjálpa honum?
Nú var ekkert blessað tár.
En gamall maður er rólegur.
Gamall maður hefur fylgt öllum
sínum yfir heiði.
Stundum var förin þung með litla
vinnumenn pabba síns, — en þyngri
þó án þeirra.
En þetta land var þeirra land, — og
til voru menn, sem héldu, að hann
brygðist sínum Ljósavöllum.
Þú átt enga Ljósavelli, sögðu þeir.
— Það erum við, sem eigum það, við!
i
75