Tímarit Máls og menningar - 01.07.1957, Qupperneq 12

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAK
rauk fram úr rúminu með sterkum formælingum og skipaði astralplansgest-
inum út í yztu helvítis myrkur. Þetta dugði. Eftir þessa skumpu hvarflaði
hann aldrei að Þorsteini framar. Þetta var eitt vel Iukkað stykki í svarta-
galdri, og þó engin lækning á erfiðleikum hins vansæla manns.
Þessa sögu sagði Þorsteinn mér sjálfur, þegar hann var skólastjóri á Sel-
tjarnarnesi, og hann var skynsamur maður og ólyginn, og ég minnugur á
svona lagað.
Og skammt hefði Magnús prestur Pétursson á Hörgslandi, forfaðir minn,
komizt með að drekkja 30 eða 32 herbúnum ræningjaskipum Hundtyrkjans,
sem komin voru upp undir Meðallandssanda eða Skaftárósa, ef hann hefði
haft yfir fyrir sér Faðir vor eða annað áþekkt þunnmeti, í staðinn fyrir að
kveða á kort og klárt:
....
Tyrkjar tryggða snauðir
tapaðir hrapi dauðir.
Þá sæki seka nauðir,
svelgi og elgi dauði.
Um þá sveimi og í þeim eimi
ógnarloginn rauði.
Þeir aldrei geymi happ í heimi,
hrjáðir víða á hauðri.
Þetta hreif. Tyrkjaskipin tóku að berjast hvert við annað, og allur flotinn
seig að lokum niður í djúpin, „og síðast sást aðeins efst á möstrin“, sagði
sannorður maður og náfrændi minn í Suðursveit.
Séra Magnús var mikill hæfileikamaður, einn af meiri háttar galdramönn-
um og skáld, skagfirzkur að ætt. Af honum var kominn Jón Sigurðsson,
bóndi í Svínafelli í Nesjum. Hans dóttir var Ragnhildur, kona Runólfs Run-
ólfssonar, bónda að Borg á Mýrum í Hornafirði. Þeirra dóttir Margrét, sem
Þórarinn langafi minn átti barnið með í kaupstaðarferðinni. Það barn var
Lússía móðir föður míns. Það hefði sennilega haldizt logn og skikkanleg
himinblíða í íslenzkum bókmenntum alla þessa öld, ef Þórarinn hefði ekki
farið þessa óhappa kaupstaðarferð.
Það er mín meining, að flestar villur manna hinumegin grafar eigi sér
sömu orsök og villur þeirra hér í heimi: óklárleika í hugsun, þessa eilífu
móðu á útkíkskýrauga sálarinnar, sem menn fá ekki einu sinni greint í gegn-
90