Tímarit Máls og menningar - 01.07.1957, Side 90

HEINRICH HEINE
Nokkur brot úr óbundnu máli
.. Og svo bar það við, að mér varð
á að staldra um stund á horninu á
Strada San Giovanni, og sem ég stóð
þar, sekur maður, vígður dauðanum,
þá kom ég allt í einu auga á liana.
Hún var í bláa silkikjólnum sín-
um og með rósrauðan hatt, og hún
horfði á mig svo mildum augum,
sem fá sigrað sjálfa Helju og gefið
líf. — Þér kannizt sjálfsagt við það
úr sögu Rómverja, frú mín góð, að
þegar Yestugyðjur Rómar mættu af-
brotamanni, sem leiddur var til
höggs, þá höfðu þær rétt til að náða
hann, og armingjaskömmin hlaut líf-
gjöf. — Með einu augnaráði heimti
hún mig úr helju, og ég stóð frammi
fyrir henni sem endurborinn, sem
blindaður af sólargeislum fegurðar
hennar, og hún hélt áfram leiðar
sinnar — og gaf mér líf.
.. . Og hún gaf mér líf, og ég lifi,
og það er aðalatriðið. Megi aðrir
njóta þeirrar hamingju, að Elskan
þeirra skreyti grafir þeirra blóinum
og vökvi tárum trúfestinnar. — 0,
konur! Hatið mig, hlæjið að mér,
hryggbrjótið mig, en lofið mér að
lifa! ...
Og ég lifi! Hin mikla slagæð nátt-
úrunnar titrar einnig í brjósti mér,
og þegar ég hrópa af lífsunaði er
mér svarað þúsundrödduðu berg-
máli. Ég heyri þúsundir næturgala
syngja. Vorið hefur sent þá til þess
að vekja jörðina af morgunblundi,
og jörðin skelfur af sælu, blóm henn-
ar eru lofsöngvar, sem hún flytur
sólinni — sólinni miðar allt of hægt,
ég vildi keyra eldfáka hennar spor-
um svo að þeir fari greiðar. — En
þegar sólin hnígur sjóðheit í hafið
og hin mikla nótt rís á fætur með
þrá í stórum augum sínum, þá fyrst
fer lífsunaðurinn eldi um mig, kvöld-
kulið vefur sig að sollnu hjarta mínu
eins og ásthýr stúlka, og stjörnurnar
veifa til mín, og ég hef mig til flugs
og svíf yfir hinni litlu jörð og hinum
smávöxnu hugsunum mannanna.“
Das Bucli Le Grand, 1827.
En einhverntíma kemur sá dagur,
er glóðin er kulnuð í æðum mínum,
168