Tímarit Máls og menningar - 01.07.1957, Side 96

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Hin fyrri þessara radda er rödd
rökvísinnar. „Djöfullinn er rökvís,“
segir Dante. Hræðileg rökræn álykt-
un hefur hneppt mig í fjötra, og ef
ég get ekki hrakiS þá staShæfingu,
„aS allir menn hafi rétt til matar“,
þá neySist ég til aS játast undir af-
leiSingar hennar allar. Þegar ég er
aS velta þessu fyrir mér, þá óttast ég
aS ég sé aS missa vitiS, og sé alla
landvætti sannleikans stíga sigurdans
í kringum mig, og aS lokum er
hjarta mitt heltekiS veglyndri ör-
væntingu, og ég hrópa: Þetta gamla
þjóSfélag hefur fyrir Iöngu hlotiS
sinn skapadóm. Megi þaS falla fyrir
réttlætinu! Megi þessi gamli heimur
verSa mulinn mélinu smærra, þessi
heimur, þar sem sakleysiS var troSiS
fótum, þar sem sjálfselskan fékk
safnaS svo fríSum holdum, þar sem
maSurinn var mannsins arSræningi.
Megi þær verSa jafnaSar viS jörSu,
þessar kölkuSu grafir, þar sem lygin
og hrópandi ranglætiS veltu sér í
völdunum. Og blessaSur verSi krydd-
vörusalinn, sem einhverntíma mun
gera kramarhús úr ljóSum mínum
og hella í þau kaffi eSa neftóbaki
handa vesalings gömlu fátæku góSu
konunum, sem urSu kannski aS neita
sér um þennan munaS í okkar rang-
láta heimi — fiat justitia, pereat
mundus!
Hin önnur valdbjóSandi rödd, sem
leggur á mig herfjötur, er enn mátt-
ugri og fordæSulegri en hin fyrri,
því aS þaS er rödd hatursins, þess
haturs er ég hef á flokki einum,
en kommúnisminn er geigvænlegasti
óvinur hans, og þess vegna er hann
sameiginlegur óvinur okkar beggja.
Ég á hér viS flokk hinna svokölluSu
ÞjóSernis-fulltrúa í Þýzkalandi, þess-
ara svikavina föSurlandsins, hverra
föSurlandsást er eingöngu fólgin í
andúS á því, sem erlent er og grann-
þjóSunum og dag hvern spýja eldi
og eimyrju yfir Frakkland sérstak-
lega. Já, þessar eftirlegukindur eSa
afkvæmi þj óSernisofstækismannanna
'þýzku frá 1815, sem hafa aSeins
breytt sniSinu á hinum fornfálega
búningi þýzkra fífla og klippt örlítiS
hárin úr eyrunum á sér — ég hef
hataS þá og fyrirlitiS alla ævi mína,
og nú þegar sverSiS fellur úr hendi
deyjandi manns, er mér huggun í
þeirri sannfæringu, aS kommúnism-
inn, sem fyrstur mun finna þá á götu
sinni, muni greiSa þeim banahögg-
iS; og sjálfsagt mun hann ekki þurfa
aS beita kylfunni, meS einu fótsparki
mun trölliS troSa þá undir hæl sín-
um eins og auSvirSilegasta ormager.
ÞaS verSur fyrsta verk kommúnism-
ans. Af hatri á forvígismönnum
þjóSernisbelgingsins gæti ég nærri
orSiS snortinn af ást til kommúnista.
Þeir eru aS minnsta kosti ekki
hræsnarar, sem hafa jafnan munninn
fullan af trú og kristindómi; komm-
únistar hafa raunar enga trú (enginn
maSur er fullkominn), kommúnistar
174