Tímarit Máls og menningar - 01.05.1961, Side 50

TIMARIT MALS OG MENNINGAR
mér að leita einverunnar enn um sinn og leggja stund á fræði mín, því að ég
held, hafi ég fyrir konu og heimili að sjá, að mér muni reynast ókleift að sinna
listinni. Ennþá er ég ungur og hef fáum skyldum að gegna og óska þess að
mega helga mig ljóðlistinni enn um hríð, en af henni vænti ég mér bæði frægð-
ar og ánægju.“
Föðurnum kom þessi ræða mjög á óvart og sagði: „Þú hlýtur að setja list
þína ofar öllu: Hún hlýtur að vera þér eitt og allt, úr því að þú vilt jafnvel
fresta brúðkaupi þínu eða hefur einhver snurða hlaupið á þráðinn milli þín og
unnustu þinnar; ef svo er, skýrðu mér þá frá því, til þess að ég geti sætt ykkur
eða þá fengið þér annan ráðahag.“ En sonurinn sór og sárt við lagði, að hann
ynni henni jafn heitt og áður og engin ósætti væri milli þeirra. Og jafnframt
skýrði hann föður sínum frá því, að á blyshátíðinni hefði meistari birzt sér í
draumi og hann ætti nú þá ósk heitasta að verða lærisveinn hans. „Jæja þá,“
sagði faðir hans, „þá veiti ég þér eitt ár til að fylgja draumi þínum, sem máske
einhver guð hefur blásið þér í brjóst.“ „Ef til vill niunu líða tvö ár, hver veit
það?“ sagði Han Fook hikandi. Svo lét faðir hans hann fara og var hryggur,
en unglingurinn skrifaði unnustu sinni bréf, kvaddi hana og hélt svo á braut.
Þegar hann hafði gengið lengi kom hann loks að upptökum fljótsins og fann
þar einmanalegan bambuskofa, og fyrir framan kofann sat á fléttaðri mottu
öldungurinn, sem hann hafði séð heima við tréð. Hann sat þarna og lék á lútu
og þegar hann sá gestinn nálgast með lotningu, stóð hann ekki upp eða heilsaði
honum, en brosti aðeins og lét fíngerða fingur sína renna yfir strengi lútunnar,
og heillandi tónlist sveif eins og silfurský yfir dalinn og drengurinn varð svo
frá sér numinn af undrun og aðdáun, að hann gleymdi bæði stund og stað, unz
hann rankaði við sér, er meistari hins Fullkomna orðs lagði frá sér lútuna og
gekk inn í kofann. Han Fook fylgdi honum í lotningu og ílentist þar og varð
lærisveinn hans og þjónn.
Að mánuði liðnum hafði hann fengið andúð á öllum þeim ljóðum, sem hann
hafði ort og hann máði þau út úr vitund sinni og nokkrum mánuðum síðar
máði hann einnig úr vitund sinni öll þau Ijóð, sem hann hafði lært af kennur-
um sínum. Meistarinn yrti varla á hann, en kenndi honum þögull list lútuleiks-
ins, unz tónlistin hafði gegnsýrt eðli hans. Eitt sinn orti Han Fook lítið Ijóð,
þar sem hann lýsir flugi tveggja fugla undir haustgráum himni, og honum féll
kvæðið vel í geð. Hann þorði ekki að sýna meistaranum það, en hann söng það
kvöld eitt í námunda við kofann og meistarinn heyrði það greinilega. Samt
mælti hann ekki orð af vörum. Hann lék aðeins lágt á lútu sína og skömmu
síðar tók að kula og rökkur færðist yfir; það hvessti snögglega, enda þótt enn
128