Tímarit Máls og menningar - 01.05.1961, Blaðsíða 11

SKÓR EMPEDOKLESAR
Þegar Empedokles jrá Agrígent
var orSinn aSnjótandi virSingar samborgara sinna
og auk þess faríS aS jörlast sakir elli,
ákvaS hann aS deyja. En þar sem
hann vildi ekki jarast í návist elskaSra vina,
sem elskuSu hann ei síSur, kaus
hann aS hverfa.
Hann bauS þeim til skemmtiferSar, ei þó öllum,
einum og einum sleppti hann, svo aS um valiS
og alla hina sameiginlegu jramkvœmd
tilviljun stœSi nœr.
Þeir kliju Etnu.
Fyrirhöfn uppgöngunnar
kom jram í þögn. Enginn saknaSi
spaklegra orSa. Uppi
blésu þeir móSir unz hjartslátturinn hœgSist,
alteknir aj útsýninu, glaSir aS marki var náS.
FrœSarinn vék sér þá frá þeirn, einskisvörum.
Þegar þeir máttu mcela, fannst þeim allt
meS jelldu jramanaj, þaS var fyrst síSar
aS þeir söknuSu orSs í staS og svipuSust um.
En þá var hann löngu kominn uppundir gíginn,
þótt jlýtislaust fœri. 1 eitt skipti
staðnœmdist hann um stund, og hann heyrSi
hvernig handanviS gíginn, langar leiSir í burtu,
tal þeirra hófst aj nýju. OrSanna skil
gat hann ei lengur greint. DauSinn var hafinn.
Er hann stóS þar viS gíginn
og leit um öxl, jiví hann vildi ekki vita aj því jramar
sem skipti hann ei máli, beygSi hann sig, aldinn, hœgt
og dró aj sér annan skóinn, meS varúS, og brosti
um leiS og hann fleygSi honum fáein jótmál til hliSar,
svo aS hann jyndist, en ekki oj jljótt, en þó
jyrr en hann grotnaSi sundur. Þá fyrst
gekk hann aS gignum. Er vinir hans
höfðu jaríS til byggða án hans, að lokinni leit,
tók hann á nœstu vikum og mánuðum, hœgt og hœgt,
að deyja á þann hátt, sem hann hafði óskað. Samt
biSu hans ávallt nokkrir, en þeir voru fleiri,
sem töldu hann dauðan. Enn biSu aðrir
meS spurningar sínar þar til hann kœmi, en nokkrír
89