Tímarit Máls og menningar - 01.09.1963, Page 30

TÍMAKIT MÁLS OG MENNINGAR
aðeins tv'ó lifa, fitna —
„skríll“
og ennþá eitt,
að því er virðist — „borsjtsj“.1
Kjökrandi
skáldin, vœtt í tárum,
hlupu frá götunni, lubbastríð:
„Hver œtlar með tveim slíkum orðum að mcera
hefðarmey,
ástir
og smáblómin fríð?“
Og á hœla skáldunum —
þúsundir götulýðs:
stúdenlar,
skœkjur,
vörubjóðar.
Herrar mínir!
Stanzið!
Þið eruð ei betlarar,
dirfizt þá ekki að biðja ykkur ölmusu!
Okkur, hinum fílhraustu,
með faðmslengd í skrefi,
ber ekki að hlusta, heldur góma, þá —
þessa
sem liggja fastklíndir eins og ókeypis viðauki
á hverju tvíbreiðu rúmi!
Skyldum við auðmjúkir biðja þá:
„Hjálpaðu mér!“
Grátbœna um lofsöng,
um óratoríum!
1 RauSrófusúpa, alþekktur rússneskur réttur.
220