Tímarit Máls og menningar - 01.09.1963, Qupperneq 51

LJÓSIÐ í GLUGGANUM
En nú var þetta búið og gert. Sumarleyfisgestirnir átu Mössku upp með
jafn góðri matarlyst og allt annað, sem á borð var borið. Vassílí Petrovits
bjóst ekki við neinum þökkum. Það olli honum einhverskonar beiskri ánægju,
að þessi óeigingjarni verknaður hans hlaut að gleymast. Samt sem áður fór
það á annan veg. Þegar starfsfólk heilsuhælisins leit á forstj óra sinn, var ein-
hver glampi í augum þess, sem ekki hafði verið þar fyrr. Vassílí Petrovits tók
ekki eftir þessu fyrst í stað. Skortur á viðurkenningu er hverjum manni þung
raun, en geri nokkuð menn hamingjusama, þá er það þögul viðurkenning
þeirra, sem hann umgengst. Hinn búlduleiti, samanrekni forstjóri gekk um
stoltur í fasi. Aðeins einn maður virti að engu afrek Vassílí Petrovits, og það
var Nastja, herbergisþerna í hliðarálmunum. Forstjórinn leitaði árangurs-
laust í hinum dökku, innstæðu augum hennar að hinu venjulega hlýja bliki.
Samþykki hennar var honum sérstaklega mikilvægt, því hann bar í brjósti
flóknar og viðkvæmar tilfinningar til Nastju.
Þegar Vassílí Petrovits hafði tekið við forstj órastöðinni við heilsuhælið,
hafði fyrirrennari hans sýnt honum bæði aðalbygginguna og hliðarálmurnar,
og kynnt honum þjónustu og aðbúð alla í gestaherbergj unum. Að því loknu
sýndi fyrirrennari hans honum snotran sumarbústað á einni hæð með flötu
glerþaki.
„Hérna ...“
Hann lauk ekki við setninguna, en gekk áfram og opnaði dyrnar. Hurðin
var fóðruð með þykkum flóka og olíudúk. Fyrir henni var enskur lás. Fráfar-
andi forstjóri bauð Vassílí Petrovits að ganga inn. Furuilminn lagði á móti
þeim, þegar þeir komu inn í rúmgóða forstofu, og þaðan sá Vassílí Petrovits
inn í stóra þriggja herbergja íbúð, sem í hans augum hafði stórborgarsvip.
Inn um dyr til hægri handar sást á grænt billj ardborð.
í fremsta herberginu — dagstofunni — stóð sj ónvarpstæki á gljáfægðu
eikarborði. Upp við vegginn var mjúkur sóffi, og á miðju gólfi stóð spor-
öskjulaga borð með þykkum, kögruðum dúk, umkringt blýþungum hæginda-
stólum. Yfir borðinu glóði kristalslj ósakróna. Tvennar dyr lágu úr forstof-
unni inn í hin herbergin, og í svefnherberginu gaf að líta mjúka svæfla í
mjallahvítu, vandlega stroknu líni, og þaðan sást einnig í hornið á skrifborði
í bókaherberginu, sem var lagt flosmiklu gólfteppi.
Vassílí Petrovits varð dolfallinn yfir öllum þessum íburði.
„Hinn friðhelgi varasjóður okkar,“ sagði fráfarandi forstjórinn með stolti.
„Þetta er honum ætlað, ef hann kæmi.“
„Tja, það eru nú ekki miklar líkur fyrir því að slíkur maður komi hingað,“
TÍMARIT MÁLS OC MENNINCAR
241
16