Tímarit Máls og menningar - 01.09.1963, Side 57

LJÓSIÐ í GLUGGANUM
Petrovits séð föður þeirra, Stephan, niðursokkinn í billjardleik við bjart ljós
tveggja ljósakróna.
Hún hafði dirfzt, hún hafði brotið bannhelgina! Opinskátt og ögrandi hafði
hún gengið inn í þennan töfraheim, hrifsað völdin sem væri hún réttilega að
þeim komin, og jafnvel haft Stephan í fylgd með sér. Vassílí Petrovits vissi
ekki hvaðan á sig stóð veðrið, og í fyrstu fannst honum sem hann sæi eitthvað
mjög gott, réttlátt og æskilegt. En hann lyfti þegar upp annarri hendinni, og
barði snöggt og fyrirskipandi á gluggann.
Og síðan öskraði Vassílí Petrovits, ógnaði og stappaði fótum, frá sér af
reiði, já, drukkinn af sínum eigin ofsa. Æði hans var slíkt, að það var sem
hann ætlaðist til að gremja hans næði eyrum þess eina, sem hafði rétt til að
vera hér, og hafði verið vanvirktur svo ruddalega. Það er vafasamt, að hann
hafi heyrt til, en þau, sem svívirtu hann þannig, virtust ekki heyra reiðióp for-
stjórans. Þau tóku börnin við hönd sér, og gengu framhjá Vassílí Petrovits
með rólegum og ákveðnum virðuleik.
Og þegar Vassílí Petrovits horfði í ströng og alvarleg andlit þeirra, þá var
sem hann koðnaði allur niður. Hann þagnaði og undarleg, ný tilfinning bloss-
aði upp í huga hans, og hríslaðist um hann allan fram í yztu fingurgóma, til-
finning óbærilegrar fyrirlitningar á sjálfum honum.
,JLítératúrnaja Moskva“, II. 1956.
Arnór Hannibalsson þýddi.
247