Tímarit Máls og menningar - 01.07.1964, Blaðsíða 32

Tímarit tMáls og mcnningar
vinsemd, mundu þau aldrei ávarpa hann á slíkan hátt. Fyrr eða síðar hlyti
að örla á þeim múr, sem skildi hann frá öðrum mönnum. Hann hleypti
henni inn, og þarna stóð hún á hælalausum inniskóm með snjókorn í hárinu
og kom sér ekki að því að bera upp erindið.
— Þú veizt, byrjaði hún og þúaði hann nú eins og venjulega — hvernig
það er með hann Jónsa. Það var nefnilega það, að mig vantaði svo eikkað
til að senda ’enni mömmu fyrir jólin.
Hún skimaði í kringum sig, og þegar hann leit við sá hann, að hurðin
inn í skonsuna hans stóð á hálfa gátt.
— Ég veit það er skammarlegt, sagði hún, að fara fram á það við þig,
en það er þetta með hann Jónsa, og ég gat ekkert sent ’enni mömmu, þegar
’ún varð sextug í haust.
— Það hastar ekki með borgunina, sagði hann til að koma henni úr
vandræðunum.
— Æ, hvað þú værir góður, sagði konan, og blíðan og feginleikurinn
í rómnum voru tekin að hita honum um hjartaræturnar.
Hann tók munina niður af hillunni og raðaði þeim á borðið. Hún saug
upp í nefið, tók þá upp og skoðaði einn og einn. Hún hafði langa og granna
fingur, dálítið hrjúfa af skúringum, og þegar hún fór þeim um rósirnar og
flúrið, var honum sem hann kenndi rafmagnaðrar snertingar á eigin hör-
undi. Hún staðnæmdist loks við rósótta krús með flúruðu loki, virti hana
lengi fyrir sér, tók lokið af og leit varlega niður í hana.
— Ef þér megið missa þessa, sagði hún, ég veit ’hún hlýtur að vera gasa-
lega dýr.
— Svipað og hinar, rumdi hann, sótti bréf og vafði utan um krúsina.
Hann fékk henni böggulinn og hún stóð með hann í höndunum, eins og
hún kæmi sér ekki að því að þakka fyrir sig og kveðja.
— Þú borgar þetta við hentugleika, sagði hann.
— Ég — ég veit ekki, hvernig — hvernig ég fæ þakkað þér, sagði hún
hrærð. Ég á engin orð . . . Ef ég gæti gert eitthvað fyrir þig, .. . ef þig
vantar að láta taka í sokk eða eitthvað ...
Hann leit á hana. í augum hennar var einlæg ósk um að gera honum
eitthvað til þægðar, um það var ekki að villast. Svarið, sem lá á vörum
hans, hið venjubundna viðbragð við allri gustukasemi, missti allt í einu
flugsins og féll vængbrotið til jarðar. Og allt í einu fannst honum, að í
kringum hana væri hlýtt, geislavirkt belti, sem yljaði honum hið innra,
en fékk honum annarlegs hrolls um leið.
142