Tímarit Máls og menningar - 01.07.1964, Blaðsíða 73

kyrrt, tíminn hvarf), en hún er skýrð
með mj ög hlutkenndum líkingum.Lík-
ingin við smámyntina er svo blátt
áfram og eðlileg að okkur finnst óð-
ara sjálfsagt mál, að lífið stóð kyrrt.
Onnur líkingin er einnig natúralist-
ísk: Tíminn hvarf eins og tár sem
fellur á hvíta hönd. Gagnsær vatns-
dropi á hvítri hendi er ósýnilegur.
Hugsunin í þriðja erindi er fram-
hald af öðru erindi, en myndin er
fengin úr fyrsta erindi. Þriðja erindi
hnýtir kvæðið saman.
Hér kemur hvíti liturinn aftur fyr-
ir og er nokkuð áberandi. í 2 var
orðum þannig fyrir komið, að hvíta
bar höfuðstaf og fékk aukna áherzlu
af því. Annarri aðferð er beitt hér.
Eftir fyrstu tvær línur bíðum við eft-
ir höfuðstaf; en þá kemur sérstuðluð
lína og fyrri stuðullinn er á hvít. Svo
á þetta orð að vera heill bragliður og
fær aukna lengd af því, enda var sér-
hljóðið langt fyrir.
Þetta orð skipar semsé mikilvæga
stöðu í kvæðinu. Og þar sem hvítur
var svo hrollvekj andi litur í 2 kemst
hann ekki hjá því að bera nokkurn
keim af því hérna. En getur hvít hönd
annars verið nokkuð sérstakt? Ég get
ekki lesið þetta án þess mér detti í
hug staðurinn í biblíunni þar sem
guð er að sanna Móse mátt sinn (II.
Mósebók, 4, 6): Og Jahve sagði enn
fremur við hann: Sting hendi þinni í
barm þér! Og hann stakk hendi sinni
í barm sér; en er hann tók hana út
,Tíminn og vatnið* í nýju Ijósi
aftur, var höndin orðin líkþrá og hvít
sem snjór.
Nú er ég ekki að halda því fram að
einmitt holdsveiki hafi vakað fyrir
skáldinu þegar það orti um hvíta
hönd. En hvít hönd minnir mig alltaf
á holdsveiki, ólæknandi sjúkdóm, og
mér finnst það eiga vel við í þessu
samhengi. Annars liggur fyrir miklu
nærtækari skýring á þessu: hin visna
hönd skáldsins.
Stemningin í 3 er sorg. Orð eins og
drúpandi, dimmblátt, gera sitt til að
skapa hana. Kyrrstaðan er þrúgandi,
skáldið tárfellir á hönd sjálfs sín.
Þessi innilokun í sjálfum sér, þessi
innhverfa sorg í innhverfu formi
virðist benda til sj álfsmeðaumkunar.
4
Himininn rignir mér
Gagnsæjum teningum
Yfir hrapandi jörð
Dagseldur 1 jós
I kyrrstæðum ótta
Gegnum engil hraðans
Eins og gler
Sofa vsngbláar hálfnætur
í þakskeggi mánans
Koma mannstjörnur
Koma stjammenn
Koma syfjuð vötn
Kemur allt
Kemur ekkert
Gróið bylgjandi maurildum
Eins og guð
Guð
183