Tímarit Máls og menningar - 01.07.1964, Blaðsíða 40

Tímarit Aláls og menningar
hrekk. En samt held ég mér sé óhætt
að fullyrða, að þaS hafi ekki veriS
svo mikiS, aS orS væri á gerandi, ef
þaS hefur þá nokkuS veriS. Þessa
fullyrSingu mína stySur vitnisburS-
ur ónefnds manns, sem vann fjögur
ár í matvöruverzlun Jes Zimsens, lík-
lega um og fyrir 1920. Hann var
spurSur, hvort honum þætti þessar
úttektir „aumingjanna“ í reikning
Unu sennilegar. Hann svaraSi, aS þær
væru „úlilokaSar“. Verzlunin hefSi
ekki fært í reikning nokkurs manns
annaS en þaS, sem hann hefSi sjálfur
pantaS eSa sá fyrir hans hönd, sem
víst var um, aS hefSi til þess heimild.
Annars urSu menn aS koma meS
skriflega beiSni frá reikningseiganda.
En annaS þykist ég muna greini-
lega, sem gerSist eftir aS Erlendur
var kominn í sæmilega stöSu hjá
tollstjóra. Þá var Una í reikningi hjá
Zimsen meS ábyrgS Erlends eSa
hann var skrifaSur fyrir reikningn-
um. Ég man ekki meS vísu, hvort var.
En þessar úttektir Unu urSu svo ríf-
ar, af mér ókunnum ástæSum, aS Er-
lendur gerSi einhverjar ráSstafanir
til aS takmarka þær eSa binda endi á
lántökurnar aS fullu. Mér er nú
gleymt, hvort var. Ég heyrSi aldrei,
aS þar hafi neinir „aumingjar“ átt
hlut aS verki.
III
Halldór gerir allt of mikiS úr
ræflalýS og óknyttakindum, sem ver-
iS hafi viSloSandi Unuhús. í minni
tíS þar, allt frá miSju sumri 1913 til
miSs vetrar 1947, vissi ég þar um tvo
náunga, sem voru hnuplsamir og
öngluSu sér smávegis frá Unu. Ekki
man ég, hvort þeir bjuggu nokkurn-
tíma í Unuhúsi eSa voru þar aSeins
í fæSi eSa gestkomandi. BáSir voru
þeir reglumenn og sinnugir um sitt,
eins og títt er um góSa þj ófa, í hvaSa
stétt sem þeir standa í þjóSfélaginu.
Tveimur verulegum drykkjumönn-
um man ég eftir, húandi hjá Unu á
þessu tímaskeiSi, hvor um sig fáein
ár. Þeir voru þó langt í frá aS vera
„aumingjar“. BáSir stunduSu þeir
vinnu sína. Annar var húskross, þeg-
ar hann fór á túrana. Hinn varhægur,
gamansamur og skemmtilegur og
upphóf fiSluspil, þegar hann kom frá
vinnu sinni á kvöldin og átti þá til aS
hressa sig á kogara, ef annaS bragS-
betra var ekki fáanlegt. Þetta var á
fyrstu bannárunum. Einum man ég
ennfremur eftir, sem heita mátti
drykkjumaSur og kom um tíma öSru
hverju í Unuhús, stundum undir á-
hrifum víns, stundum algáSur. Hann
var skynsamur vel og ekki fisj aS sam-
an. Hann fótbrotnaSi um nótt og
skreiS austan úr Þingholtsstræti
gegnum bæinn vestur í Unuhús, drap
þar á útihurS og fékk húsaskjól hjá
einum leigjanda Erlends á meSan
beinbrotiS var aS gróa. Um þennan
mann sagSi Erlendur einhverntíma,
aS hann væri skemmtilegri ölvaSur
150