Tímarit Máls og menningar - 01.07.1964, Qupperneq 33

M úri n n
Hann fór innfyrir að rannsaka í kössum sínum, og hún kom í dyrnar
og sneri við nokkrum leistum, sem allir voru stráheilir. Og allt í einu varð
honum innan brjcsts eins og manni sem dottið hefur í ljónagryfju. Hann
kom engu orði upp og hugur hans leitaði leifturhratt að einhverri tylli-
ástæðu til að fullnægja þessari umhyggju, sem umlukti hann svo óvænt og
yfirþyrmandi. Loks mundi hann eftir pokanum undir rúminu. Það var gam-
all hveitisekkur með óhreinum milliskyrtum og rúmfötum. Hann dró hann
fram og fékk henni þegjandi, og hún leit ofan í hann og virtist hissa.
— Þetta eru ekki nema tvær skyrtur og eitt lak, sagði hún.
— Ég á ekki meira, sagði hann, ég skola þetta jafnóðum.
— A ég ekki að skola úr sængurverinu fyrir þig, sagði hún. Mér sýnist
það vera orðið skitið.
— Nei, sagði hann og var hissa hve röddin var há og skipandi. Það er
alger óþarfi. Hann reyndi að segja síðustu orðin i mildari tón. Hún hrökk
við og hopaði fram í vinnustofuna.
— Jæja, ég skal reyna að skila þessu fyrir jól. Héld ég sé orðin vitlaus
að rjúka svona frá krökkunum. Vertu sæll.
Hún tók krúsina af borðinu og hraðaði sér út.
Hann studdi sig við dyrustafinn og horfði á eftir henni. Gamall sársauki
frá þeim árum, þegar hann hataði þennan líkama og þráði lífið eins og
þyrstur maður svaladrykk, nísti brjóst hans. En hann vissi af gamalli reynslu
að kvölin deyr hægt, og að eina örugga ráðið er að bíða. Og þegar hann
leit í litla skáldaða spegilinn á veggnum gegnt rúminu, sá hann enn einu
sinni þennan torkennilega, axlaskakka og harðneskj ulega mann, sem honum
hafði í öll þessi ár ekki enn tekizt að þekkja.
Jan. 1964.
143