Tímarit Máls og menningar - 01.07.1964, Blaðsíða 34

Eyvindur Eiríksson
Að kvöldi dags
Það var langt liðið á dag, þegar gamli maðurinn kom ofan hlíðina. Dreng-
urinn var á leið niður í fjöru, stanzaði á brekkubrúninni og horfði á
hann, þar sem hann kom fyrir röndina langt í burtu, ólöguleg þúst, lítið eitt
uppmjó. Það hlaut að vera maður. Hann rak engar kindur á undan sér og
drengurinn velti fyrir sér hvernig á því stæði. Drengurinn hafði séð hann
ganga fram dal með hundinn hann gamla Trygg fyrr um daginn, án efa
í fjárleit. Þetta gat ekki verið neinn annar, og honum fannst skrítið, að
hann skyldi ekki reka neinar kindur. Drengurinn settist á stein og beið.
Gamli maðurinn átti heima í kofanum þarna rétt hjá, aleinn með hund-
inum sínum, og drengurinn þekkti hann bezt undir nafninu „kallinn“. Eða
þá: „helvítis kallinn“. Fólkið sagði, að hann hefði einu sinni átt konu, en
hún væri löngu dáin.
„Hvernig gat það öðruvísi farið hjá þessum andskotans aumingja, sem
varla gat haldið líftórunni í sjálfum sér. Og þetta þóttist vera bóndi, kall-
helvítið þetta.“
Gamli maðurinn hafði aldrei gert honum neitt, en drengurinn var samt
hálf hræddur við kallinn og forðaðist hann. Kallinn átti líka byssu og hver
vissi nema hann gæti skotið á mann einhvem daginn. Drengurinn hafði
stundum stolið frá honum rabarbara og einu sinni harðfiski, ekki af því
að hann væri neinn þjófur, honum þótti bara góður rabarbari.
Gamli maðurinn var kominn niður úr hlíðinni, og þegar hann kom aftur
í ljós uppi á holtinu fyrir ofan bæinn, sá drengurinn að hann bar eitthvað
í fanginu. Hann gerði sér ekki strax grein fyrir hvað það var, jú, það var
hundurinn, gamli Tryggur, svartur á hakið og hausinn og hvítur á kvið
og bringu.
Drengurinn botnaði fyrst ekkert í þessu, svo skildi hann það. Hundurinn
hafði líklega meitt sig, hrapað, eða þá komið á hann hrun. Já, það var
áreiðanlega þannig.
Maðurinn gekk niður að kofanum, inn um hliðið á túngarðinum og heim
á hlaðið.
144