Tímarit Máls og menningar - 01.07.1964, Blaðsíða 50
Tímarit Máls og menningar
er ég sá Halldór lýsa yfir því í
Skáldatíma, að hann hefði aldrei ver-
ið Freudisti. Var þá samstaða hans
við Erlend vin vorn eintóm blekking?
VII
Nú segir svo um Erlend í Skálda-
tíma .. stundaði hann þrifnað
mjög nákvæmlega í líkíngu við það
sem ég hef kynnst síðan hjá öguðum
hindúum.“
Þrifnað agaðra Hindúa þekki ég
ekki, utan hvað ég hef lesið á hókum,
að agaðir jógar Indlands, en þeirra
á meðal eru Hindúar, dauðhreinsi
stundum innan í sér maga og þarma.
Þá íþrótt kunni Erlendur ekki, svo að
ég vissi, enda mun ekki til jóganna
jafnað í Skáldatíma. En um þrifnað
Erlends get ég sagt, að hann var
mj ög rækslinn maður, en ekkert fram
úr því, sem gengur og gerist um vel
þrifna íslendinga. Hann var fljótur
að þvo sér í framan, sagði mér mað-
ur, sem sá það þrifnaðarverk hans
oft. Ég varð þess aldrei áskynja, að
hann hefði um hönd nokkrar sérleg-
ar þrifnaðaraðgerðir, líka ekki hægt
um hönd við slíkar hreingerningar
í Unuhúsi.
„Hann hafði ... hár silkislikjað;
hann lét ekki skera hár sitt né skegg
fyren móðir hans dó 1924,“ segir í
Skáldatíma.
Silkislikju á hári Erlends sá ég
aldrei og ekki heldur maður, sem var
honum mjög nákunnugur og ég
spurði um þetta. En hann hafði fall-
egt hár og þykkt. Hann lét sér safn
ast sítt hár áður en við kynntumst
og einnig eftir það, og það er senni-
lega rétt, að hann hafi ekki látið
skera hár sitt né skegg fyrr en eftir
að móðir hans dó, þó nánar sagt ná-
lægt miðju sumri 1925.
Um augu Erlends er svo sagt í
Skáldatíma, að þau hafi verið með
skærum bláma. Þennan skæra bláma
kannast ég ekki við og ekki heldur
glöggur maður, sem umgekkst Erlend
næstum daglega í meira en hálfan
þriðja áratug. Og eins segja fleiri.
Erlendur var, eftir því sem ég man
bezt, dökkgráeygur, nokkuð mikil-
eygur og fallega eygur, augun blíð-
leg, en gátu þó orðið snör og skörp í
vissum geðbrigðum. Mér kom það
svo fyrir sjónir, að það væri hans
innri maður, sem gaf augum hans
fegurðina. Þó vil ég ekki þvertaka
fyrir, að snert af bláma hafi slegið
á augu hans, en það var ekki sá litur,
sem ég og nokkrir aðrir, er ég hef
spurt, veittu eftirtekt við fljótlegt til-
lit. Það var dökkgrái liturinn. Ann-
ars geta augu i sama manninum tekið
litbrigðum eftir ásigkomulagi sálar
eða líkama eða birtunni, sem á aug-
un fellur.
VIII
Ekki vissi ég heldur til, að „heilir
ættmennahópar, fólk sem dróst með
þúnga ómegð“, hafi verið að meira
160