Tímarit Máls og menningar - 01.11.1964, Qupperneq 5

Sigurveig Guðmundsdóttir
Það v ar á æskuárnm
Minningar frá árinu 1928
Degi var tekið að halla og hraunið
vafðist skuggum. Yfir hlíðum í
austri skein stjarna á heiðum vor-
himni. Hvíta húsið blasti við langt
utan frá veginum.
Kvöldsólin gyllti alla glugga, svo
þessi stóra bygging varð beinlínis
hlýleg til að sjá.
Bíllinn ók inn á hlaðið, og ég steig
út. Alls staðar var fullt af fólki, sumt
var utan dyra, en aðrir sátu í glugga-
kistum og horfðu á komumenn. Mér
fannst sem allur þessi manngrúi hlyti
að vera að horfa aðeins á mig. Eg
varð ósköp feimin. Þegar inn var
komið gat að líta fjölda manns um
allan ganginn, flest ungt fólk, sumt
blátt áfram fallegt.
Hjúkrunarkona í hvítum skrúða
brunaði framhjá, hnakkakert og
hörkuleg. Ég flýtti mér á eftir henni,
fannst einhvern veginn auðséð að
kona þessi réði hér húsum. Þegar
hún varð mín vör, snarstanzaði hún
svo small í hælunum. Hún mældi mig
frá hvirfli til ilja í einu augnakasti,
og sagði síðan: „Farið þér upp á
þriðju hæð, og gefið yður fram við
hjúkrunarkonuna þar.“ Og enn geyst-
ist hún áfram. Hælarnir skullu í gólf-
ið, svo að glumdi undir.
Ég fór að burðast með töskuna
mína upp marga breiða stiga, þangað
til ekki virtist lengra komizt. Þarna
uppi hitti ég aldraða hjúkrunarkonu,
gerólíka hinni fyrri. Hún var sjáan-
lega sjóndöpur og pírði á inig aug-
um. Andlitið var hrukkótt, bakið bog-
ið. En ósköp var hún hlýleg, rétt eins
og gömul og góð amma. „Hvað heitið
þér, góða mín?“ svaraði fröken Sig-
riður Magnúsdóttir fyrirspurn minni
um væntanlega vistarveru. Ég sagði
til mín. Hún hvimaði augum yfir
einhver skjöl, sem lágu inni á borði
hjá henni. „Ójá, væna mín. Það er
ekkert pláss laust núna, nema hérna
á stofu A.“ Hún rölti inn ganginn og
ég á eftir, þangað til hún opnaði
hurð á herbergi fyrir enda gangsins.
Þar inni var eitt rúm upphúið og tré-
bekkur með laki yfir. Fröken Sigríð-
ur vísaði á skáp og hirzlur og fór
sína leið.
Glugginn snéri í austur. Þaðan
sást yfir stöðuvatn milli hlíða, sem
voru vaxnar nokkrum runnaflekkjum.
Sólin var nú gengin langt til vesturs.
Rauðum bjarma sló á vatnið og hæð-
irnar. Kvöldið leið. Ég sat þarna ein
langa stund og þótti daufleg vistin.
Þegar við hjúkrunarkonan höfð-
211