Tímarit Máls og menningar - 01.11.1964, Blaðsíða 49

Asi í Bœ
Sagnamaður Sfgurbjörn Svefnsson
Fvrstu kynni mín aí Sigurbirni Sveinssyni skáldi hófust með inngöngu
minni í barnaskóla fyrir fjörutíu árum. Hann var öðruvísi en aðrir menn,
en í hverju það lá vafðist fyrir okkur þessum fyrstaárs hóp sem honum var
falið að leiða frumsporin til andlegrar skólunar. Oðru fremur var hann mað-
ur orðsins, en við voruin ekki neitt það sem kalla mætti littererir, nei við vor-
um flestir komnir beint úr fjörunni þar sem við eyddum deginum frá morgni
til kvölds og æfintýrið var fólgið í athöfn en ekki orðum. Og við vorum þrótt-
miklir og þarmeð óstýrilátir. Það gekk illa að láta okkur standa fallega í röð-
um; það voru hrindingar, hopp, brögð og hnefarnir lágu ekki á liði sínu ef
út af bar. Þá voru menn ófeinmir og ekki sérlega tillitssamir við náungann.
Þegar loks hafði tekizt að reka fénaðinn inn í stofuna og setjast í bekki byrj-
uðu hljómleikarnir: nokkrir lömdu í borðin, aðrir blístruðu, sumir spangól-
uðu, bauluðu og þeir sem músíkalskastir voru sungu fullum hálsi, en þau
sem ekki höfðust að verklega hlógu eins og idjótar. Og þarna stóð kennarinn
okkar í púltinu, fíngerður maður með stór blágrá augu undir hvelfdu enni og
horfði á okkur. Maður sem elskaði börn. Stundum stóð hann grafkyrr, nema
livað hann bankaði öðruhvoru í púltið með töfluprikinu, horfði þungbrýnn
fram til okkar eins og hann væri að reyna að dáleiða okkur til þagnar. En það
var víst ekki gott að ná þannig valdi á okkur. Stundum afturámóti þaut hann
úr hásæti sínu þreif í öxlina á einum peyjanum dró hann fram úr borðinu
og hristi óþyrmilega og virtist þá ofsareiður; þá fyrst var okkur verulega
skemmt og ærslin og hláturinn ætlaði allt um koll að keyra. En ein aðferð
brást honum aldrei. Þegar allar kennarabrellur voru þrotnar í stríðinu við
okkur rétti hann allt i einu upp höndina, sussaði eins og dálítið laumulega á
okkur og þá vissum við hvað í vændum var og á samri stundu var dauðaþögn
í stofunni: Saga. Æfintýri. Og þarna leiddi hann okkur þessa fjörulalla, skit-
kastara og slagsmálahunda með sér inn í furðuveröld uppljómaða af birtu
og kynjuin svo jafnvel okkar ungu þorskasálir fundu nálægð sjálfs undurs-
ins. Og þegar við vöknuðum aftur í sögulok og vissum að við vorum í mann-
heimum litum við hvert á annað og sáum að við áttum augu og bros og vor-
um bara lítil börn á jörðinni. Þó grunar mig að enginn hafi verið sælli sögu-
255