Tímarit Máls og menningar - 01.11.1964, Side 26

Tímarit Máls og menningar
GuS lifir á sálinni, sem geldist við mikiS guSsorS og fitnar og hleypur í
spik eins og sauSur. HorfSu á hann afa þinn, hvaS hann er léttur á sér og
spengilegur aS sjá, sálin í honum er horuS og visin; hann verSur hundraS
ára. Enginn vill fúslega meS glöSu geSi leggja sér horrollu til munns. Og af
því þú ert ung skaltu ekki fita sálina meS guSsorSi, ung sál fitnar fljótt, og
guSi gezt betur aS ungu en gömlu, en til allrar blessunar fyrir okkur er hann
nízkur eins og hann afi þinn og tímir sjaldnast aS farga og éta annaS en gam-
alt, — alltaf aS setja á, alltaf aS verSa ríkari og rikari aS fé, — skilurSu?
AS lokum lét afi undan, ég var sett til innanhússstarfa, sem ömmu leiddust
og rimmur þeirra spunnust oftast af, en hún gekk til allra karlmannsverka
meS afa.
Þau ógnuSu jafnan hvort öSru meS aS svifta sig lífi. Líklega var þetta
eina tiltækilega aSferS þeirra til aS vekja samúS og halda ástinni lifandi, sem
entist þeim alla ævi. Ég sá þau aldrei sýna hvort öSru blíSuhót nema á þennan
hátt.
Afi dó fjörgamall. Amma lifSi hann, enda fimmtíu ára aldursmunur á
þeim. Hún gekk þá meS síSasta bamiS fjörutíu og sjö ára, sem heitiS var í
höfuSiS á honum, enda átti hann þaS víst skiliS.
ÁstæSan fyrir minni háu elli, sem ég mun sjálfsagt ná, er líklega sú, aS
sálin í mér hefur aldrei fitnaS á guSsorSi.
Hann skal fá aS lepja dauSann úr tómri skel hvaS mér viSvíkur, sá sálna-
sleikir.
232