Tímarit Máls og menningar - 01.11.1964, Blaðsíða 51

Sigurbjörn Sveinsson
Hann stendur svona þögull líkt og á bæn. Síðan rýkur hann í hurðina sem
liggur að loftstiganum, hleypur upp stigann með dramatísku offorsi svo und-
ir tekur í öllu húsinu. Svo er dauðaþögn og ég bíð. Að vörmu spori kemur
hann aftur niður stigann eins og skriða, skellir aftur hurðinni, leggst á hana
móður eftir hlaupin og hlustar. Ekkert hljóð nema vindurinn útifyrir. Hann
er með þykka og stóra bók undir hendinni. Nú gengur hann fram fyrir mig
heldur bókinni fast að barmi sér og segir: Vinur minn, þessi saga hefst á þá
leið að vorkvöld eitt fyrir mörgum árum er ég á göngu eftir Bankastræti,
það er yndislegt veður eins og það getur bezt verið á okkar góða landi og því
gaman að spóka sig. Allt í einu sé ég hvar kemur á móti mér ungur gjörvi-
legur maður, ljóshærður, bláeygur. Og þá er sem hvíslað sé að mér: þessi
maður býr yfir leyndardónii sem þú verður að kynnast, og áður en ég veit af
tek ég ofan fyrir þessum ókunna manni, býð gott kvöld og næstum hvísla að
honum: Eg bið afsökunar herra minn, en þér búið yfir leyndarmáli, miklu
leyndarmáli. Ég, segir maðurinn, nei nú skjátlast yður. Hann var vingjarnleg-
ur, en í augum hans sá ég að hann sagði ekki satt. Mér hefur aldrei skjátlazt.
í þessu, sagði ég, en bið yður innilega afsökunar á framhleypni minni. Það
er ekkert að afsaka, sagði maðurinn og brosti góðlátlega. Þá hvessti ég á
hann augun og sagði: Þér treystið mér ekki núna, en ef yður kynni að snúast
hugur þá bý ég á Vesturgötu þetta sem ég tiltók. Maðurinn kinkaði kolli og
síðan gengum við hvor sina leið. Kvöldið eftir sat ég heima og var að sýsla
við penna, og hafði alveg gleymt þessu frá kvöldinu áður. Þá er bankað uppá
hjá mér. Kom inn, segi ég í þessum vanatóni. En það kemur enginn inn. Ég
legg við hlustir. Þá er aftur drepið á. Ég þríf upp hurðina og viti menn;
þarna stendur hann þessi ljóshærði föngulegi maður og drúpir höfði. Það
gleður mig að sjá yður segi ég, gjörið svo vel. En í stað þess að svara réttir
hann mér úttroðna leðurtösku sem hann bar í hendi og segir: Þér höfðuð á
réttu að standa. Ég lána yður þessa tösku nákvæmlega einn sólarhring, þér
megið kynna yður innihald hennar, en þegar ég kem aftur ætla ég að biðja
yður að hafa til reiðu eldspýtur og oliulögg, góða nótt. Og áður en mig varði
var maðurinn horfinn en ég stóð eftir með töskuna í hendinni. Hvað var í
töskunni? Ég lagði hana á borðið, gekk nokkur skref aftrábak og starði á
hana. Leyndarmál mannssálar? Morð — rán — glæfrar ... Hún var svo út-
troðin að lásinn hélt henni varla saman. Ég brann í skinninu en tímdi þó varla
að ljúka henni upp. Kannski væri fyrir beztu að hætta við allt saman. Að lok-
um réðist ég á töskuna. í henni voru tveir bréfabögglar, annar bundinn með
rauðu silkibandi hinn með svörtu. Ég leysti utan af þeim með rauða bandinu.
17 TMM
257