Tímarit Máls og menningar - 01.11.1964, Síða 52

Tímarit Máls og menningar
Elsku hjartans ástin mín! Astarbréf, ekki um að villast, hér fyrir framan mig
hafði ég innstu hugsanir tveggja elskandi sálna ... en hvernig myndi endir-
inn verða? Ó, hvílíkt undur! Þvílik bréf! Ég hafði ekki lesið nema örfáar
línur þegar mér varð ljóst að ég hafði í höndum mér dýrgripi sem mér bar
skylda til að bjarga frá glötun. Og ég tók til að skrifa. Ég skrifaði eins og
óður maður alla nóttina og allan næsta dag. Þvílík bréf — þvílík ást ... Nú
þagnar sögumaður, lítur í kringum sig eins og til að ganga úr skugga uin að
við séum hér aðeins tveir einir þessa næturstund, þrífur síðan til bókarinnar
stóru, lykur henni sundur og segir skjálfandi röddu: Og hér getur að líta það
sem ég skrifaði þessi dægur, en því miður of lítið, alltof lítið ... Hann þenur
brjóstið, dregur djúpt andann, kastar á mig logandi augum, teygir höfuðið
afturábak, lygnir augum og hefur síðan lesturinn. Það var ást við fyrstu sýn
sem blossaði þegar uppí himinhátt bál. Hann las valdar setningar á víð og
dreif til að uppljúka fyrir mér þeim brennandi hjörtum, göfgi þeirra, vizku
og fávizku. Stundum glitraði tár á hvörmum hans, fegurðin og sakleysið gekk
honum til hjarta, en í annan tíma bældi hann niðrí sér hláturinn yfir barna-
skap þeirra. Aumingja skinnin, sagði hann, o veslingarnir, taktu nú eftir:
„Engillinn minn ég er síðbúinn eins og vant er og skammarlegt hvað þetta er
stutt hjá mér“; sögumaður tekur uin magann eins og til að stöðva hláturinn
áður en hann kemst á stað, — taktu eftir, taktu eftir -— 87 síður. Og hún svar-
ar blessunin: „Hjartkæri vinur, það er hásláttur og ég er önnum kafin svo
það verður ekki nema snifsi í þetta sinn, en ég veit þú fyrirgefur mér ástin
mín, ég bæti það upp seinna.“ Hvað heldurðu, og sögumaður er að springa
af hlátri. 106 — eitt hundrað og sex síður ... Þvílík börn. Þvílík ást. Hann
gerir hlé á lestrinum, stynur þungan, verður alvarlegur, sorgmæddur, hristir
höfuðið, leggur fingur á augnalokin og segir: Ó, mannanna börn, allt er
hverfult í heimi hér. Vinur minn ég fæ mig ekki til að segja þér endirinn,
hann er svo dapurlegur. En það var hann, já það var endirinn sem var skráð-
ur í andlit unga mannsins. Og sögumaður leggur bókina frá sér, styður á
hana flötum lófa og starir framundan sér í þungum þönkum. Síðan tekur
hann viðbragð, horfir á mig í trúnaði og hvíslar: Nákvæmlega klukkan átta
kvöldið eftir er drepið á dyr. Það var hann. Ég rétti honum úttroðna töskuna
og þakkaði honum, en hann tók við lienni dapur í augum og sagði: Nú ætla
ég að biðja yður að ganga með mér lítinn spöl og hafa meðferðis það sem
ég bað um í gærkvöldi. Síðan gengum við út í sumarkvöldið og sem leið ligg-
ur suður í Öskjuhlíð þar sem heitir Beneventum. Hvorugur sagði orð. Það
var blítt veður og sólin átti skammt til hvarfs þegar við staðnæmdumst. Hann
258