Tímarit Máls og menningar - 01.11.1964, Qupperneq 53

Sigurbjörn Sveinsson
tók fram töskuna, leysti utan af bréfabögglunum, tætti þá í sundur og reisti
af þeim mikinn hrauk. Nú var sólarlag við Faxaflóa. Og þarna stóð hann þessi
föngulegi bjarthærði maður og eldsbjarminn lék um andlit hans, en að baki
honum rauðaglóð hafs og himins. En sem dvína tók bálið hlúði hann að því
með berum höndunuin svo ekkert orð skyldi óbrunnið undan komast. Og ég
sagði: Gætið yðar að brenna yður ekki. Hann svaraði hægt og þungt: Sárt
brenna fingurnir en sárar brennur hjartað. Og í það mund sem síðasti neist-
inn varð að ösku hvarf sólin undir hafsbrún og skuggi næturinnar breiddist
yfir jörðina. Síðan röltum við áleiðis í bæinn.
Það gerðist í Unuhúsi. Ég var þar daglegur gestur um árabil enda var þar
oft glatt á hjalla og húsráðendur eftir því. Um þetta leyti voru þar heima-
gangar þeir Jón frá Hlíð, Þórbergur, Stefán frá Hvítadal, og Guðmundur
Hagalín hafði nýlega bætzt í hópinn. Margar stundir eru mér ógleymanlegar
frá kvöldunum í Unuhúsi, en minnisstæðastur er þó elskan hann Stefán minn
frá Hvítadal, ja þvílíkur maður. En það er önnur saga. Nú stóð svo á að ný-
lega hafði ungur maður Halldór nokkur Guðjónsson kvatt sér hljóðs á skálda-
þingi og töldu ýmsir að hér væri nýtt séní á ferðinni. Og þetta kvöld átti mér
að hlotnast sá heiður að verða kynntur fyrir þessum unga manni. Ég var af-
skaplega forvitinn að sjá skáldið og kom því tímanlega svo ekkert skyldi
framhjá mér fara. Ég sit nú góða stund án þess nokkur annar væntanlegur
gestur láti á sér kræla. Loks heyri ég fótatak frammi, er þar kominn Hagalín
og er heldur en ekki asi á pilti.
Er hann ekki kominn, spyr hann.
Hver?
Nú hann Halldór.
Nei, það er enginn kominn, segi ég.
Hver þremillinn, ég verð þá að fara og gá hvort ég sé ekki til hans, segir
Hagalín og er rokinn á dyr. Enn líður nokkur stund. Þá veit ég ekki fyrr en
rindilslegur strákur er allt í einu kominn inn í stofuna. Nú þetta er þá kauði,
hugsa ég, ojæja, séð hefur maður nú annað eins. Hann spígsporar um stof-
una nokkra stund, án þess svo mikið sem að virða mig viðlits, staðnæmist við
opinn glugga sem vissi út að kálgarðinum og gónir þar út. Síðan gengur hann
nokkur skref aftrábak, stanzar þar og starir hvössum augum á gluggann. Eitt-
hvað er hann nú skrítinn, hugsa ég með mér, en veit þá ekki fyrr en hann tek-
ur undir sig stökk og er horfinn út um gluggann. Nú, það er bara svona segi
ég við sjálfan mig. 1 þessu kemur Hagalín aftur og spyr flaumósa:
259