Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.09.1967, Blaðsíða 88

Tímarit Máls og menningar - 01.09.1967, Blaðsíða 88
Tímarit Máls og menningar kynningar sinnar á nýtízkubókmenntum út- lendum og dönskum. SíðastliðiS ár hlaut liann verðlaun Dönsku akademíunnar og ]>ar með þá mestu bókmenntalega viður- kenningu, sem veitt er í landinu. Á hinn bóginn hefur hann — sem stafnslíkanið á skipi módemismans — orðið fyrir meiri á- rásum en nokkur annar ungur rithöfundur. í janúar síðastliðnum samþykkti bæjar- stjórnin í norðurjózka bænum Frederiks- havn (með tæpl. 25.000 íbúa) t. d. mótmæli gegn „sexi, andhernaðarstefnu, Rifbjerg og menningarsleikjuhætti“ í hljóðvarpi og sjónvarpi. Þessi skemmtilega yfirlýsing, sem studd var af nokkrum smáum sveita- blöðum hér og hvar um landið, er ágætt dæmi þess hversu Rifbjerg er miðsviðs, ef svo má að orði komast. En öllu betra dæmi er þó hið væna úrval blaðagreina hans sem út kom nú í vor og heitir Rif (Gyldendal). Greinar þessar og umsagnir bregða ekki aðeins upp glöggri mynd af höfundi sjálf- um, heldur veita þær góða innsýn í þann tíma sem hann sjálfur hefur sett svip sinn á öðrum höfundum fremur. Endaþótt Rifbjerg hafi gefið tilefni til mikillar hneykslunar, er sannleikurinn sá, að verk hans eru gædd ríku siðgæði. Þau eru mórölsk að því leyti, að þau skýra á gagnrýninn hátt frá ófullnægju og klofn- ingi nútímamannsins, sjálfsfirringu hans. Þetta kemur glögglega í ljós í tveim nýj- ustu skáldverkum hans, leikritinu Hvad en mand har brug jor (sjá síðar) og skáld- sögunni Operaelskeren (Gyldendal, 1966). Skáldsagan fylgir þræðinum fram til þess tíma, þegar sögur Panduros eru vanar að hefjast — tíma hins andlega niðurbrots. Operaelskeren — stærðfræðiprófessorinn Helmer Franck — bíður ekki skipbrot sök- um árekstra sinna við samfélagið, heldur miklu fremur vegna þess hversu hann í alltof ríkum mæli samsamar sig venjum þess. Átökin eiga sér stað innra með hon- um og eru leidd í Ijós — án þess hann við- urkenni það sjálfur — í dagbók, sem hann heldur um sámneyti sitt við óperusöngkon- una Miru Hjelm. Samband þetta, sem hann tekur upp nánast af tilviljun, en innst inni í ofsafullri þörf fyrir að ná tökum á eigin örlögum og móta líf sitt út yfir takmörk þess, það hlýtur enga endanlega lausn. Þessi stimamjúki eiginmaður og ný-íhalds- sama þjóðfélagsaðstoð fær ekki komið hinni óskynsamlegu ást, ástríðunni eða í stuttu máli sagt því, sem er gagnstætt skyn- semi hans, heim og saman við stærðfræði- lega tilveru sína, því að hann skilur þetta ekki og vill ekki viðurkenna atarna. Hann flæmir burt það sem veldur honum óró- leika, en það sem hann hefur flæmt burt, það hefnir sín og verður að illum demón sem veitist gegn honum sjálfum. Eins og nafn sögunnar gefur í skyn er hér um að ræða nýtízku Don Juan-sögu, um hina ó- fullnægjandi og óviðbundnu eftirsókn eftir því, sem aðeins er höndlanlegt fyrir óeig- ingjarnt samneyti; skáldsögu um ást og siðgæði, eigingirni og skort hæfileikans til að elska. Sem ástarsaga er hún sú hin bezta um margra ára skeið. Gagnrýni sögunnar á nútímanum er mjög tímabær; áhrif stilsins eru þau, sem Rifbjerg einn megnar að ná. Frank lœger, sem lagt hefur stund á næstum allar greinar bókmennta, en jafn- an með greinilegum lýriskum blæ, sendi frá sér í haust þrjár smásögur undir nafn- inu Danskere. Tre fortœllingar af Fœdre- landets Historie (Gyldendal). Þær eru öllu dökkleitari hliðstæður við „Hverdagshist- orier" eftir sama höfund, frá 1951, og má skilja sem goðsögur um listamanninn í prósaiskum eða illum heimi, sem vill að vísu notfæra sér hann, en ekki viðurkenna hann. Sem sagt enn eitt sjálfsfirringar- temað. Skáldleg kímni er hér samslungin ótta- og einstæðingsskapartáknum eins og 182
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124

x

Tímarit Máls og menningar

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.