Tímarit Máls og menningar - 01.09.1978, Blaðsíða 62

Tímarit Máls og menningar
— Ég verð með stórt, rautt blóm, sagði Elísabet. Dóttir mín veit að
ég hef alltaf rautt blóm þegar ég þarf að láta þekkja mig.
Hún var bara stuttan tíma í þessari Þýskalandsför. Þegar hún kom afmr
lá henni heldur kalt orð til dóttur sinnar. Samt þótti henni afar vænt um
stúlkuna. En þeim samdi ekki. Kannski þær hafi verið of líkar. Dóttirin
var einnig leikkona, skildist mér. Og það myndaðist einhver spenna á milli
þeirra.
Eftir þetta var hún hér um nokkurn tíma en ég held að óeirðin hafi
alveg náð valdi á henni að stríðinu loknu. Þetta hefur líklega verið hennar
erfiðasti tími.
Löngu seinna hitti ég manneskju sem búið hafði í nábýli við hana
þessi missiri. Hún sagði að Elísabet hefði alltaf hrist höfuðið og verið
önug.
— Æi, hún Golla gamla, sagði einhver annar sem kannaðist við hana
þegar hún barst í tal. Það var ónotalegt og opnaði manni langa rauna-
sögu.
En þannig sá ég aldrei Elísabetu Göhlsdorf. Ég sá hana taka sér stöðu
á miðju gólfi eins og stofan mín væri leiksvið. Og hún hristi gráan makk-
ann. Athyglin skyldi beinast að henni einni og gerði það.
Ég átti við hana mörg góð og einlæg samtöl um líf sem hún þekkti vel
en ég hafði aðeins nasasjón af.
Og hún gaf mér gjöf.
Ofurlítinn einhyrning, blásinn úr gleri og listilega gerðan, á litinn eins
og dimmt ský. Við dáðumst báðar að verkum glergerðarmanna. Það fórst
fyrir að ég gæfi henni spegil. Spegill var henni nauðsyn í einverunni. Sá
sem hún átti var alltof lítill. En hún gætti þess að fægja hann vel á hverj-
um morgni og setti hann á borðið áður en hún æfði sig.
Alllöngu eftir stríðið fór Elísabet svo til Austurþýskalands. Sagðist ætla
að vera hjá bróður sínum. Eitt póstkort fékk ég frá henni þaðan. Þá fann
ég að henni leið ekki vel.
Nokkru síðar frétti ég að hún hefði fengið krabbamein í auga og dáið.
Þá var litla glerdýrið mitt brotið.
280